19.It's maturity that I'm lacking so don't let me go just let me know, that to grow up.

Music on

Nie wiedzieć czemu, dwójka zakochanych ludzi szła przez cały ten czas w absolutnej ciszy. Nie była ona niezręczna. Znali się już tak długo, że nie było między nimi uczucia niezręczności. Ten rodzaj ciszy, bez wątpienia dawał im czas do przemyśleń i refleksji. Harry był bardzo zdziwiony zachowaniem blondynki. Miał tak wiele pytań, a tak mało odpowiedzi. Absolutnie nie miał pojęcia o co dziewczynie może chodzić i dlaczego zaciąga go do miejsca dalekiego od domu. Może chciała powspominać? Może chciała wyznać jak bardzo tęskniła i go kocha? Sam już gubił się w tych przekonaniach. Znienacka obudził się z transu i zauważył, że idą wzdłuż mostu Tower Bridge. Nie byli tu od dawna. Dokładnie pamiętał jak na ich pierwszym spotkaniu we dwójkę, nogi poprowadziły ich prosto w to samo miejsce. Mogli wtedy porozmawiać naprawdę szczerze, kompletnie bez jakiejkolwiek krępacji.

Retrospekcja

Harry podążył wzrokiem za dziewczyną i sam wciągnął się w trans patrzenia w otchłań koloru ciemnego atramentu.

- O czym myślisz? – zapytał, gdy doszli do środka Tower Bridge. Widok był wręcz zjawiskowy, multum ludzi oddałoby wiele, żeby ujrzeć ten wspaniały krajobraz pod gołym niebem.

- O rodzicach. Jestem ciekawa jak sobie radzą kiedy mnie z nimi nie ma – westchnęła, kierując swój wzrok na Tamizę.

- Oni zapewne zastanawiają się jak ty sobie radzisz bez nich, w końcu jesteś ich córką. Sama, w Londynie.

- Przyjechałam tu z zamiarem poznania wrażeń, zawarcia nowych znajomości, a przede wszystkim usamodzielnienia się – odezwała się, patrząc tym razem na Niego, bowiem wiedziała, że od pewnego czasu ją obserwuje.

- Niewątpliwe czują strach, bo wiele rzeczy dzieje się na świecie, ale jestem pewien, że są z Ciebie bardzo dumni – powiedział z chrypką w głosie, która tak bardzo dodawała mu męskości. Dziewczyna uśmiechnęła się do Niego i podziękowała. Po chwili szeptem wypowiedziała tylko krótkie – Wracajmy. – chłopak nie sprzeciwiając się, podążył za dziewczyną w celu odprowadzeniu jej bezpiecznie do domu.

Można by rzec, że w tamtej chwili, zachowywali się o wiele bardziej swobodnie niż teraz. Od pewnego czasu, zauważył, że już nie jest tak jak na początku ich relacji. Wiadomo, że rzadko kiedy w związkach jest kolorowo, a on w prawdzie naprawdę nie mógł narzekać. Rzadko się kłócili, nawet bardzo. Akceptowali swoje wady, mieli do siebie zaufanie, rozumieli się bez słów. Po prostu się kochali. Ktoś z zewnątrz mógłby rzecz, że jest to naprawdę wyjątkowy rodzaj uczucia, którym się darzą i na pewno multum innych par okropnie im tego zazdrościło. Ale on nie chciał niczego zmieniać. Planował z nią przyszłość. Wiedział, że jest osobą, która wzniosła do jego życia wiele szczęścia i nadziei. Tak bardzo się cieszył, że padło akurat na niego. Nie chciał, żeby odeszła. Pragnął, by była z nim już na zawsze. Lecz czy ona pragnęła tego samego?

- Pamiętasz jak byliśmy tu pierwszy raz?- zaśmiała się i zamknęła oczy. Chłopak spojrzał na jej perfekcyjną twarz, która odbijała się w świetle kolejnych latarni.

- Pamiętam – odparł bez ogródek, po raz kolejny przypominając sobie ową sytuacją.

- Czułam się wtedy samotna i zagubiona. Nie wiedziałam co dalej będzie z moim życiem i czy wytrwam – odezwała się, przystając tuż koło mostu, wpatrując się w rzekę.

- Ale wytrwałaś. I nawet nieźle sobie poradziłaś – zaśmiał się, patrząc na jej profil.

- Tak.. – zawahała się – Ty mi w tym pomogłeś. Zawsze byłeś dla mnie oparciem i pomocną dłonią. Kiedy Cię potrzebowałam, byłeś i chroniłeś mnie przed całym złem i ludźmi, którzy chcieli nas zniszczyć. Nigdy nie spotkałam kogoś takiego jak ty – mówiła, a w jego oczach pojawiły się iskierki radości, lecz i niepewności.

- Dlaczego mi to teraz mówisz Stello? – zapytał zdezorientowany, nie spuszczając z niej oczu.

- Ponieważ chcę, żebyś wiedział, że jesteś najcudowniejszym człowiekiem jakiego kiedykolwiek spotkałam. Zrobisz wszystko dla kogoś kogo kochasz, nie ważne jakie byłyby tego skutki. Nigdy mnie nie okłamałeś, nigdy nie zraniłeś i zapewne nigdy byś tego nie zrobił. – w jej oczach pojawiły się nagle łzy – Boże, pamiętam naszą randkę, kiedy zorganizowałeś dla nas kolacje w tym wspaniałym domku. – zaśmiała się – Powiedziałam wtedy, że jest cudownie, ale nie jestem gotowa by przeżyć z Tobą coś więcej. Pamiętasz co mi wtedy powiedziałeś ? – zapytała, wpatrując się w jego zielone oczy.

- Że nie przyprowadziłem Cię tam dla jednego – uśmiechnął się na wspomnienie o tej chwili.

- Nie tylko to. Powiedziałeś coś, co na zawsze utkwi mi w pamięci.

„Przyprowadziłem Cię, bo chciałem Ci sprawić choć trochę radości i wynagrodzić to, ile dla mnie robisz i że sprawiasz, iż każdy mój kolejny dzień jest przyjemnością, gdy tylko wiem, że ze mną jesteś. Jeśli chodzi o to o czym myślisz, poczekam ile tylko będziesz chciała. Najważniejsze jest dla mnie to, że jesteś tu dziś ze mną właśnie Ty i sprawi mi ogromną radość fakt, że po prostu zaśniesz u mojego boku.” – odparła, powtarzając jego wcześniejsze słowa. Pamiętała je tak dokładnie, jakby wymówił owe zdania przynajmniej parę minut temu. – Wydaję mi się, że właśnie wtedy się w Tobie zakochałam – dokończyła i popatrzyła po raz kolejny na jego twarz, na której było widać dziesiątki różnych emocji jednocześnie. Nie wiedziała czy jest szczęśliwy, czy może smutny. Nie miała też pojęcia, czy wie w jakim celu mu to wszystko mówi.

- Chciałam, żebyś to wiedział – odparła po chwili ciszy. – Chcę, żebyś miał świadomość, że nigdy niczemu nie zawiniłeś i nie zrobiłeś nic złego, że to wszystko potoczyło się tak, a nie inaczej.

- O czym mówisz? – zapytał, spoglądając po raz kolejny na dziewczynę z lekką niepewnością.

- Harry, ja.. – zawahała się, lecz wiedziała, że nie może tak nagle odpuścić. Musi znaleźć w sobie odwagę i wyjawić mu wszystko, bowiem wszystkie te kłamstwa zabijały ją od środka – Nie wiem kiedy to się stało. To uczucie przyszło samo, bez mojej zgody. Ale przecież uczucia nie mogą przyjść za naszą zgoda. To byłoby głupie – zakpiła – Wiem, że możesz mnie zaraz spostrzegać za najgorszą dziewczynę na świecie i nie dziwię się, tylko proszę, żebyś obwiniał tylko i wyłącznie mnie za to co zaraz powiem. Nikogo więcej – przełknęła ślinę, a on spojrzał na nią zdenerwowany i zagubiony – Zakochałam się w Zayn’ie, Harry. – dokończyła, sprawiając, że w klatce piersiowej poczuł ogromny ucisk, tak, jakby ktoś wbijał mu tysiące szpilek w sam środek serca.

- Co? – zapytał marząc brwi, niedowierzając w wypowiedziane przez blondynkę słowa. Stella była jego największą, pierwszą miłością. Nigdy nie dawała po sobie poznać, że jest coś nie tak. Pamiętał różne zagrywki Zayn’a, lecz ona zawsze mówiła, że są tylko przyjaciółmi. Wierzył jej, więc co nagle musiało się stać, że się w nim zakochała?

- To stało się tak po prostu. Nie planowałam tego Harry, przecież chyba zdajesz sobie z tego sprawę!

- Jak to się stało? – zapytał z niemałą wściekłością w oczach, nawet na nią nie spoglądając.

- W tę noc, kiedy pokłócił się z Perrie, a my spaliśmy w pokoju, usłyszałam jakieś dźwięki na dole. Zeszłam i zobaczyłam, że Zayn siedział przed domem. Wyszłam do niego. Wiem, że Cię wtedy uderzył, ale było mi go po prostu żal. Chwilę rozmawialiśmy i wtedy – zacięła się, a jej łzy swobodnie spływały po bladych policzkach.

- Wtedy co! Wtedy co Stello!? – krzyknął lokowaty chłopak, co przeraziło lekko dziewczynę, bowiem nigdy nie zachowywał się w tej sposób. Nigdy nie podniósł na nią głosu, lecz czemu się dziwi, skoro mówi mu te wszystkie straszne rzeczy?

- Pocałowałam go. – odparła, a jego oczy były ogromnej wielkości. Można było w nim odczuć szok, zdenerwowanie, wściekłość i to, że go zawiodła. Cholernie zawiodła.

- Tak Harry! Byłam z Tobą, ale go pocałowałam do cholery! Zrobiłam to! Ja! Nie on, tylko ja. Wiem, że jestem cholerną egoistką i możesz mi to wykrzyczeć, ale nic na to nie poradzę, nie cofnę czasu!- tym razem ona podniosła ton, wybuchając niekontrolowanym płaczem.

- Dlaczego mi nie powiedziałaś od początku, dlaczego robiłaś ze mnie idiotę? Podobały Ci się te wszystkie gierki? Lubiłaś patrzeć na mój widok, kiedy kochałem Cię do szaleństwa, a o niczym nie wiedziałem? Do jasnej cholery, dlaczego to zrobiłaś?! Nie cofniesz czasu bo nie chcesz go cofnąć! Spójrz w końcu prawdzie w oczy i nie rób z siebie cholernej zagubionej dziewczynki! – krzyknął, podchodząc do niej coraz bliżej, a ona z każdym jego kolejnym krokiem, cofała się do tyłu.

- Harry, proszę Cię – załkała.

- Żałujesz tego, że się w nim zakochałaś? Powiedz. Żałujesz, że go pocałowałaś? – zapytał, spoglądając na nią takim wzrokiem, jakim jeszcze nigdy nie spoglądał. Można było powiedzieć, że dziewczyna przeraziła się widząc ten widok. Nie miała pojęcia, że Harry może się zmienić w takiego tyrana.

- Żałujesz, czy nie do cholery!?

- Nie! – krzyknęła mu prosto w twarz, a on automatycznie się od niej odsunął. Zamurowany kompletnie jej słowami, spojrzał na nią oblizując wargi. Prychnął tylko i odwrócił się do niej plecami, by iść w zupełnie przeciwnym kierunku niż ich dom.

- Harry, poczekaj! – zatrzymała go ciągnąc za ramię.

- Nigdy więcej mnie nie dotykaj. Nigdy więcej do mnie nie mów. To koniec, rozumiesz? Jesteś najgorszą rzeczą jaka mi się przytrafiła. Ty nie żałujesz, że się zakochałaś w Zayn’ie, lecz ja żałuję, że zakochałem się w Tobie – odparł po raz ostatni, po czym wyrwał swoje ramię z jej dłoni i poszedł nieznaną drogą. Jego słowa zabolały ją jak jeszcze nic innego. Sama była sobie winna i wiedziała, że Harry się na nią wścieknie, ale nie przypuszczała, że nagle wszystkie te chwile, które przeżyli razem i cała ich miłość wyparuje ot tak. Powiedział jej, że żałuje zakochania, z czego wynikało, że żałował wszystkie co było z nią związane. Ona nigdy nie powiedziałaby mu czegoś podobnego, bo prawdą było, że uwielbiała wszystkie momenty, które z nim spędzała. Nie żałowała, że to właśnie z nim się kochała, a nie z Zayn’em. Nie żałowała tego, że to on był przy niej w tych przykrych chwilach, a nie na przykład mulat. Zdawała sobie sprawę, ze swoich czynów i było jej wstyd, lecz czy wszystkie słowa, wypowiedziane przez lokowatego musiały być tak drastyczne? Wiedziała, co musi teraz zrobić. Wyciągnęła z kieszeni jeansów telefon i wybrała odpowiedni numer, a już po dwóch sygnałach odezwał się znany głos.

- Halo?

- Liam? Podaj mi tymczasowy adres Zayn’a.

*

Music on

            Czarnowłosy chłopak leżał na białej sofie, w obszernym salonie swojego nowego apartamentu. Wynajął go na parę kolejnych dni, bowiem potrzebował odpocząć od całego tego gwaru i zamieszania. Nie miał ochoty patrzeć na widok dwóch zakochanych. Stella pewnie przyjedzie z odpoczynku i wpadnie w ramiona Harry’ego, a tego widoku na pewno nie zniósłby po raz kolejny. Sam już nie wiedział co ma robić ze swoim życie. Dlaczego musiał zakochać się akurat w niej? Przecież pokochać dziewczynę przyjaciela, to jak wbić sobie nóż w plecy, a on wbił sobie go zupełnie osobiście. To wszystko nie miało najmniejszego sensu, a Zayn dobrze o tym wiedział, lecz dalej tkwił w tym niczym wariat. Niestety nie mógł poradzić zupełnie nic, gdy na jej widok czuł ogromną radość i zachwyt całą jej osobą. Kiedy go pocałowała, czuł się jak dziecko, które dostało upragnioną zabawkę, lub nawet lepiej, co w sumie było mało możliwe, a jednak. Wiedział, iż jeśli żywi do Stelli jakiekolwiek silniejsze uczucie poza przyjaźnią, to rani nie tylko Harry’ego i ją samą, lecz także siebie. Bo to właśnie on cierpiał najbardziej. Gdy dziewczyna spoglądała na niego z ukrycia, lub obdarowywała go skrytym uśmiechem, w jego sercu pojawiała się iskierka nadziei, że może jednak coś się zmieni. Może będzie lepiej, ale czy lepiej dla niego?

Z rozmyśleń wyrwał go dźwięk dzwonka do drzwi apartamentu. Był lekko zdziwiony, tudzież nikogo się nie spodziewał, a jego tymczasowy adres zamieszkania, znał jedynie Liam i Niall.

Podszedł do drzwi w samych jeansach, bowiem skoro był sam w domu, swobodnie mógł chodzić lekko roznegliżowany, a że było dość ciepło, to absolutnie się tego nie krępował.

Na parę chwil znieruchomiał, gdy w drzwiach zobaczył tą uroczą blondynkę, za którą oddałby niemalże wszystko. Jej oczy były lekko podpuchnięte i widać było, że parę chwil temu płakała, lecz wciąż wyglądała nadzwyczaj pięknie. Ubrana w zwykłe jeansy i bordową bluzkę z rękawem 3/4 , eksponowała się bez żadnego wyróżnienia, ale dla niego wyglądała nieziemsko.

- Co ty tu robisz? – zapytał, stojąc dalej w szoku.

- Miłe powitanie Zayn. U mnie średnio, a u Ciebie? – zapytała, uśmiechając się lekko, na co odwzajemnił gest. W tym momencie zupełnie nie wiedział co ma zrobić, a jej towarzystwo absolutnie mu tego nie ułatwiało.

- Przepraszam – ocknął się z transu – Wejdź. – odezwał się ponownie, po czym wpuścił ją do pomieszczenia. Niepewnie zrobiła parę kroków, by po chwili dostrzec piękno i luksus apartamentu, który wynajmował aktualnie mulat.

- Ładnie tu – odparła, na co on ponownie się zaśmiał. To było w tym wszystkim najpiękniejsze. Ich uczucia szalały do granic możliwości, a sytuacja w której się znajdowali, nie była za ciekawa, a ona tak po prostu komentuje wystrój jego apartamentu. To właśnie było w niej tak bardzo niezwykłe.

- Chciałem się trochę odizolować – odparł, idąc w jej stronę.

- Dlaczego? – zapytała, odwracając się do chłopaka, który wyglądał naprawdę niesamowicie. Jego tatuaże, dodawały mu jeszcze bardziej uroku. Nie był tak umięśniony jak Harry, ale i tak prezentował się bardzo apetycznie. Jeszcze nigdy nie widziała go bez koszulki, więc to była dla niej całkowita nowość.

- Chyba powinnaś znać odpowiedź na to pytanie.

- No tak.. – zawahała się – Opowiedziałam o wszystkim Harry’emu – odezwała się, by po chwili móc dostrzec kompletną zmianę emocji w jego tęczówkach. Były prawie tak samo mocno brązowe jak jej.

- Co? – zapytał zdezorientowany i zaskoczony zarazem.

- Jesteś tym faktem zdziwiony? – zmarszczyła brwi.

- Szczerze mówiąc tak. Myślałem, że jak przyjedziesz to nic się nie zmieni.

- Musiałam przemyśleć kilka spraw. Nie mogłam tego dalej ciągnąc. On zasługuje na prawdę. – odezwała się podchodząc do kuchennego blatu.

- Napijesz się czegoś? – zaproponował, podchodząc do lodówki, która znajdowała się niedaleko blondynki.

- Wody. Od tego wszystkiego zaschło mi w gardle – odparła, uśmiechając się lekko w jego stronę. Po chwili wyjął dwie szklanki, które były zapełnione zimną wodą z cytryną. Podał  jej jedną, a ona wzięła głębokiego łyka napoju.

- Co dokładnie mu powiedziałaś? – odezwał się znów po chwili.

- O moim roztargnieniu w uczuciach; o tym, że parę rzeczy się pozmieniało; o tym, że Cię pocałowałam – zaczęła wyliczać.

- Prosiłem Cię o ten pocałunek – przerwał jej.

- To nie ma znaczenia. Gdybym tego nie chciała, to bym tego nie zrobiła – odezwała się, rozchylając automatycznie wargi, na wspomnienie o tej chwili.

- Czyli chciałaś? – zapytał wzdychając.

- Tak – nastała chwila ciszy, która absolutnie nie była dla nich krępująca, co zaskoczyło ją dość pozytywnie – Nigdy o tym wcześniej nie rozmawialiśmy – powiedziała po cichu, patrząc na kafelki podłogowe.

- A chcesz? – zapytał

- W końcu mamy na to czas – odparła odstawiając szklankę na stół.

- Co na to wszystko Harry? – zapytał ponownie zaciekawiony.

- Zdenerwował się. Powiedział, iż żałuje, że pojawiłam się w jego życiu- westchnęła.

- Tylko dlatego, że powiedziałaś mu, że się całowaliśmy? – zapytał zdezorientowany, kierując wzrok w dół.

- Nie – odparła – Dlatego, że powiedziałam mu, iż się w Tobie zakochałam – przełknęła ślinę i spojrzała na jego oczy, które w ekspresowym tempie spoczęły na niej. Jego szczęka była widocznie zarysowana. W wyrazie jego twarzy przez chwilę można było dostrzec niepewne szczęście.

- Dlaczego mu to powiedziałaś? – powiedział po chwili.

- Ponieważ to prawda Zayn. – odezwała się podchodząc do chłopaka – Zakochałam się w Tobie. Od chwili, gdy Cię pocałowałam, zająłeś w moim sercu szczególne miejsce. Nie potrafiłam przestać o Tobie myśleć, a najgorsze jest to, że choć miałam chłopaka, to właśnie nie chciałam przestać o Tobie myśleć. –podeszła do niego na niebezpieczną odległość. – W końcu wszystko sobie przemyślałam i może to wszystko było egoistyczne, ale w końcu wiem czego chcę.

- Czego chcesz? – przybliżył się do niej tak, że ich nosy swobodnie się o siebie stykały, a oczy patrzyły smutnym spojrzeniem.

- Chcę Ciebie Zayn.

***

Cześć kochani! W końcu akcja ruszyła i toczy się jak się toczy. Miałam dopisać pewną scenę do tego rozdziału, ale już nie mam siły, więc pojawi się ona w następnym. Nie wiem jak wam, ale mnie ten rozdział naprawdę satysfakcjonuję! Lekko mnie to smuci, bo mam wrażenie, że już was trochę męczę tą historią, bo niestety komentarzy jest coraz mniej i trochę mnie to martwi. Zobaczymy jak dalej będzie, bo to od was zależy czy druga część się pojawi czy też nie.

Tymczasem chcę was zaprosić na nowy blog z opowiadaniem <KLIK>, który założyłam z moją ukochaną czytelniczką, a teraz już siostrą <3 haha. Serdecznie was zapraszam do czytania, na razie pojawił się prolog, ale postaramy się dodać coś w najbliższym czasie.

Zapraszam was również do obejrzenia trailera owego opowiadania:

Kocham was!

Buziaki :*