17.He's the air I would kill to breathe, holds my love in his hands, still I'm searching for something out of breath.

Music on

            Trzy dziewczyny siedziały tymczasowo w swoim salonie, oglądając już od godziny przypadkowo wybrany film. Każda z przyjaciółek myślała o czymś zupełnie innym, nie dając nic zupełnie po sobie poznać. Stella jak zwykle rozmyślała o całej tej przedziwnej sytuacji, która wtargnęła do jej życia, oraz o tym, by wybrać najbardziej odpowiedni moment, by powiedzieć o wszystkim Harry’emu. Odkąd Margaret dowiedziała się całej prawdy, minęły dokładnie trzy dni. W chwili, w której Tanner napotkała na swojej drodze Mię, opowiedziała jej o całej sytuacji. Wiedziała, że może jej zaufać, a w końcu była jedną z jej najbliższych przyjaciółek, więc miała prawo o wszystkim wiedzieć. Na szczęście okazało się, że Jones z całego serca wspiera przyjaciółkę i wierzy, że podejmie słuszną dla siebie decyzję. Tu już nie chodziło o to, że gdy wyjawi prawdę, straci któregoś z chłopaków. Tu chodziło o coś zupełnie głębszego. Porażką, byłoby nie przyznanie się do winy i nie poniesienie za to odpowiednich konsekwencji, ale gdy myślała sobie, że wygraną może być bezgraniczna miłość, wierzyła, że będzie dobrze.

W tym momencie w głowie Charms również kłębiło się wiele myśli. Z jednej strony ogromnie współczuła swojej przyjaciółce, że znajduje się w takiej, a nie innej sytuacji i czeka ją wiele trudnych decyzji i refleksji, lecz z drugiej cieszyła się, że to nie ona jest na jej miejscu, bowiem wątpiła czy przebolałaby całe to zamieszanie i roztargnienie w uczuciach. Była szczęśliwa tak jak było. Miała cudowne przyjaciółki oraz wspaniałych przyjaciół. Miała również Niall’a. Odkąd zobaczyła po raz pierwszy tego słodkiego głodomora, zakochała się w nim od pierwszego wejrzenia. ‘Zakochała’ może nie do końca w znaczeniu miłosnym, ale wiedziała, że stanie jej się bliski jak nikt inny na świecie. Dogadywali się znakomicie. Najbardziej chyba połączyła ich miłość do jedzenia. O tak, ta dwójka wprost uwielbiała jeść i pochłaniała tak wielkie ilości przysmaków, że sama zastanawiała się czy wszystko z nimi w porządku. Dziewczyna mogła jednak przyznać, że czasami, a nawet dość często, myślała o przyjacielu w sposób inny, niż ich łączy. Zastanawiała się jakby to było, gdyby połączyło ich gorące uczucie, zwane miłością. A może już dawno ich połączyło, lecz sami o tym nie wiedzieli?

Mia dzisiejszego dnia była całkowicie inna niż dotychczas. Zawsze uśmiechnięta, pełna radości i pozytywnego nastawienia do życia. Niestety sytuacja, która wydarzyła się wczorajszego dnia, zmieniła całkowicie jej dotychczasowe życie o sto osiemdziesiąt stopni. Czy była zadowolona? Wręcz przeciwnie. Ta piękna brunetka po raz pierwszy w życiu, nie wiedziała kompletnie co dalej zrobić. Nie mówiła o zaistniałym wydarzeniu swoim przyjaciółką, bo sądziła, że mają dość swoich problemów i nie chciała ich w to wszystko mieszać. Szczególnie Stelle. Gdy tylko dowiedziała się, w co wpakowała się dziewczyna, było jej ogromnie żal przyjaciółki. Nie prawiła jej kazań lub cokolwiek podobnego. Nie. Po prostu przytuliła ją i słuchała do końca opowieści, gdy blondynka próbowała powstrzymać wszystkie łzy, co nie było łatwe. Sama Jones uroniła parę kropel słonej wody, przy wysłuchaniu historii dziewczyny. Pluła sobie w twarz, że wcześniej nic takiego nie zauważyła i była pochłonięta wyłącznie sobą i Liam’em. No właśnie. Nie zauważała tego, tak jak teraz, jej przyjaciółki nie zauważają, że to z nią dzieje się coś niedobrego. Ale czy ma im to za złe? W tej sytuacji absolutnie nie.

- Mia, stało się coś? Jesteś dzisiaj jakaś smutna. – odezwała się znienacka Stella, przypatrując się przyjaciółce. A jednak nie były aż tak głupie i od razu zauważyły, że Mia jest całkiem inna. Przecież takie zachowanie kompletnie nie było do niej podobne.

- Wszystko w porządku. Po prostu boli mnie głowa – oznajmiła dziewczyna, lekko się uśmiechając, lecz spuszczając po chwili głowę.

- Mia. Proszę Cię. Widzę, że coś Cię trapi. Znam Cię nie od dzisiaj, a jeśli masz problemy, to śmiało możesz nam o nich powiedzieć. Każda z nas coś przeżywa. I wszystkie musimy się wspierać, więc proszę, powiedz nam. – powiedziała brązowooka, przysiadając się do przyjaciółki, a sama Margaret widząc tą sytuację i rzeczywiście zdając sobie sprawę, że coś musi nie grać, przysunęła się bliżej do dziewczyn.

- Ja. Straciłam go. Straciłam go na zawsze. – załkała, a po chwili odpoczynku zaczęła opowiadać historię, która całkowicie wstrząsnęła życiem brunetki.

Dzień wcześniej

Przepiękna ciemnowłosa dziewczyna oraz krótko ścięty brązowooki chłopak, leżeli w dużym, dwuosobowym łóżku, rozkoszując się swoim ponętnym zapachem i ciepłem swoich nadzwyczaj seksownych ciał. Wczorajsza noc była nie do opisania dla ich obojga. Kompletnie nie spodziewali się, że kolejna wspólna kolacja potoczy się tak wspaniałym zakończeniem. Oboje wiedzieli, że właśnie tego chcą. Łączyło ich gorące uczucie, któremu nie mogli, a nawet nie chcieli zaprzestać. Jeszcze parę miesięcy temu, absolutnie nie spodziewali się, że ich życie potoczy się tak, a nie inaczej. Zawsze pewna siebie i kokietująca Mia, znajdowała przypadkowych facetów i zupełnie nie zwracała uwagi na ich uczucia. Bawiła się nimi niczym profesjonalistka i porzucała, zostawiając ich ze złamanym sercem. Natomiast Liam, który po stracie swojej ukochanej Danielle, zaczął imprezować i tak jak Mia, brać się za zupełnie przypadkowe dziewczyny i zostawiając je po nocy, w końcu zaczął wierzyć, że i dla niego jest wyjście z tego potwornie smutnego funkcjonowania. Spotkał kobietę, która była jego ideałem. Doskonała w każdym calu, piękna, mądra i zabawna. Właśnie tego szukał w każdej dziewczynie, z którą chciałby spędzić resztę swojego życia. Co prawda najważniejsze było to, żeby mógł się z nią swobodnie dogadywać i z Mią tak właśnie było. Nie musieli mówić kompletnie nic, by rozumieć co mają sobie do powiedzenia. Cisza była ich wybawieniem. Cudownym spełnieniem, w którym czuli się swobodnie i absolutnie bez krępacji. Ta nieświadoma dwójka połączyła się w jedność, nie zdając sobie chyba nawet sprawy, jak ogromnie wielkie uczucie ich połączyło, które z dnia na dzień stawało się coraz silniejsze.

- Mogłabym się budzić u Twego boku już zawsze – wtuliła się bardziej w jego nagą klatkę piersiową, rysując palcem nieznane figury na torsie.

- Jeśli tylko tego pragniesz, możesz to robić, bo ja też niczego więcej w tym momencie nie potrzebuję. Chcę jedynie słyszeć Twój spokojny oddech, gdy zasypiasz, i zaspany głos gdy się obudzisz. Chcę być z Tobą w każdej minucie życia. Nie ważne, czy będzie ona radosna czy smutna, ponieważ wiem, że przezwyciężymy wszystko. – zakończył i złożył delikatny pocałunek na jej czole, zaś ona słuchając tak pięknych słów, które padły w jej kierunku, uroniła jedną łzę. Podniosła głowę, by być bliżej swojego ukochanego i pocałowała jego lekko rozchylone wargi.

- Kocham Cię Liam.

- Ja Ciebie też kocham Mio. – oznajmił powtarzając gest dziewczyny. Była godzina poranna, a w ich brzuchach można było usłyszeć ciche burczenie, na co obydwoje się zaśmiali.

- Śniadanie? – zapytał zachęcająco chłopak.

- Tak, po proszę – odpowiedziała, wyswobadzając się z jego uśmiechu. – W takim razie jeśli już zaproponowałeś to ja pójdę się ubrać, a ty pokaż na co Cię stać kucharzu – odezwała się, kierując do łazienki z ogromnym uśmiechem na ustach. Nie wierzyła, że naprawdę spotyka ją tak wiele szczęścia. W tym momencie mogłaby zacząć latać i wykrzyczeć całemu światu, że jest najszczęśliwszą osobą na całym świecie, ale słysząc kolejne odgłosy wychodzące z jej brzucha, postanowiła, że najpierw jednak może zje to śniadanie. Odświeżyła się, a po chwili wyszła z toalety, by ubrać na siebie koszulę chłopaka. Pachniał cudownie. Gdyby mogła wybrać jeden zapach, który musiałaby wdychać przez całe swoje życie, byłby to właśnie zapach jego.

- Ktoś puka – zawołał z dołu chłopak.

- Otwórz. Zaraz przyjdę – odezwała się, zapinając guziki kraciastej koszuli. Zastanawiała się tylko, kto mógł być tym niespodziewanym gościem, bo jakoś od wczoraj nikt się nie zapowiadał.

*

- Słucham? – zapytał szatyn, stojąc w drzwiach frontowych domu dziewczyn.

- Przepraszam, kim jesteś? – zapytał nieznany mu dotąd postawny brunet.

- To chyba ja powinienem zapytać kim jesteś – odezwał się marząc lekko brwi, bowiem nie wiedzieć czemu, już od pierwszej chwili nie spodobał mu się owy człowiek.

- Jestem Peter. Przyszedłem do Mii. Nie oddzwoniła wczoraj do mnie, więc postanowiłem ją odwiedzić – odpowiedział z wielkim spokojem. Widać, że człowiek był dość wysoko ustawiony, co jeszcze bardziej upewniał jego ubiór, który składał się z białej koszuli oraz spodni od garnitury i eleganckich butów.

- A, że się tak zapytam, kim jest dla Ciebie Mia?- zapytał po chwili nie wpuszczając wciąż do środka owego mężczyzny.

- A ty kim jesteś, że chcesz to wiedzieć? – odezwał się zdezorientowany i lekko podirytowany tym, że nie może swobodnie wejść.

- Zapytałem pierwszy – odpowiedział Liam, zdając sobie sprawę, że coś tu chyba nie gra.

- Jestem jej chłopakiem, a niedługo pewnie i narzeczonym, więc proszę, wpuść mnie z łaski swojej – odezwał się Peter, patrząc zdziwionemu chłopakowi w oczy.

- Wybacz gościu, ale nie dzisiaj – zdążył rzec, po czym zamknął głośno drzwi przed owym mężczyznom. Sam nie wiedział co ma o tym myśleć. Chłopak? Narzeczony? Nie wiedział czy to jakiś kompletny żart, czy tylko mu się wydaję, ale chciał aby ten koszmar jak najszybciej się zakończył. Po chwili jednak z rozmyśleń dobiegł go głos schodzącej po schodach brunetki.

- Kto to był? – zapytała stojąc w jego koszuli. Wyglądała tak cholernie seksownie i pięknie, że na chwilę zaniemówił z wrażenia, ale wiedział, że teraz nie może poddać się pragnieniu, lecz wyjaśnić tą cholernie pokręconą sytuację.

- Może ty mi powiesz. – odezwał się, krzyżując ręce na klatce piersiowej. – Kim jest Peter? – zapytał wprost, patrząc pewnie na dziewczynę, widząc przez to, jej ogromną zmianę mimiki twarz, gdy usłyszała imię owego mężczyzny.

- On tu był? – zapytała ze strachem w oczach. Była tak bezbronna, że chłopak miał ochotę do niej podejść i przytulić, ale wiedział, że w tej chwili jest to zupełnie niemożliwe.

- Tak. I pytam po raz kolejny. Kim dla Ciebie jest. – powiedział ponownie, na co dziewczyna po raz kolejny zaniemówiła. Nagle jej całe życie stanęło przed oczami, zupełnie nie wiedząc co ma odpowiedzieć. Dlaczego do cholery nie powiedziała mu o Peter’ze wcześniej? Teraz nie byłoby tej całej sytuacji i komplikacji. Przecież nie kontaktowała się z nim prawie od dwóch tygodni. Prawdą jest, że nic nawet z nim nie robiła, odkąd bliżej poznała Liam’a, więc nawet nie posiadała w tym jakiejkolwiek winy. Tylko jak tu teraz cokolwiek wytłumaczyć, widząc go pierwszy raz w takim stanie? W stanie złości i kompletnej dezorientacji.

- A co Ci powiedział? – zapytała podchodząc bliżej chłopaka, na co on automatycznie się cofnął.

- Parę ciekawych rzeczy, ale chcę je usłyszeć od Ciebie.

- Liam, on jest nikim. Spotykaliśmy się zanim poznałam Ciebie. Zrozum to – odparła ze smutkiem w oczach i nadzieją, że chłopak jej uwierzy. Niestety tak też się nie stało.

- W takim razie, oboje macie sprzeczne opinie na ten temat, bo podobno jest Twoim chłopakiem, a nawet niedoszłym narzeczonym! – podniósł ton, na co dziewczyna się wzdrygnęła i zarazem ogromnie zdziwiła wypowiadającymi słowami. Narzeczonym? Czy tego człowieka kompletnie poturbowało? Rzeczywiście, gdy spotykała się z brunetem, wiedziała, że jest dobrym mężczyzną, przede wszystkim dobrze ustawionym, który zapewni jej w życiu wszystko czego chcę i nieraz mówili o ślubie, mimo krótkiej znajomości, lecz gdy poznała Payn’a, dopiero wtedy zrozumiała, ile traciła i czym jest prawdziwa miłość.

- Liam, nie wierz mu! Nie możesz mu wierzyć! To nieporozumienie!

- Nieporozumienie? – prychnął – Nieporozumienie? Nieporozumieniem były Twoje wszystkie kłamstwa! Nieporozumieniem było to, że najprościej w świecie wykorzystałaś mnie całkowicie bez skrupułów, choć wiedziałaś, jak bardzo przeżyłem ostatnie rozstanie w dawnym związku! Nieporozumieniem była wczorajsza noc, rozumiesz? – odezwał się zbliżając się do niej na niebezpieczną odległość i w prawdzie mówiąc, normalnie w tej sytuacji rzuciłaby mu się na szyi, ale teraz, nadzwyczaj w świecie się go po prostu bała.

- Nie wiesz co mówisz – odezwała się z łzami w oczach.

- Doskonale wiem co mówię. Myślałem, że spotkałem w końcu bratnią duszą. Kogoś prawdziwego i niewiarygodnego. Kogoś kto całkowicie mnie oddalił od tej szarej rzeczywistości. Kogoś, kto nigdy mnie nie okłamie i będę mógł go darzyć bezgranicznym zaufaniem. Ale widać, to też było nieporozumieniem – odezwał się po raz kolejny z bólem w oczach.

- Liam, błagam Cię! – szepnęła, lecz wiedziała, że i tak nic z tego nie będzie, a chłopak za nic w świecie nie da jej wytłumaczyć całego tego zamieszania.

- Nie Mio. Po prostu zapomnij. – odparł po raz ostatni, po czym wyszedł z jej domu trzaskając mocno drzwiami. Zostawił ją. Zostawił ją całkiem samą, osłupiałą, załamaną, z milionem negatywnych uczuć, które kłębiło się teraz w jej delikatnej duszy. Całkowicie zraniona i zdesperowana, zsunęła się po białej ścianie i wybuchnęła gromkim płaczem. ‘Teraz już nigdy nie będzie tak jak kiedyś’.

*

Music on

Nazajutrz, atmosfera w domu się minimalnie poprawiła. Dziewczyny nie chodziły tak bardzo przygnębione, choć zdecydowanie miały ku tego powody. Postanowiły odpocząć od tego wszystkiego i wyjechać na dwa dni nad jezioro Windermere, gdzie wynajmą mały, parterowy domek, by choć trochę odpocząć od tego wszystkiego i zacząć rozmyślać nad swoim życiem. Miały nadzieję, że miejscowość nad jeziorem, do której jeździły dość często, da im wiele natchnienia i pomoże w rozmyślaniu nad dokonaniem właściwych decyzji.

Aktualnie Stella przebywała w swoim pokoju, pakując do niedużej torby potrzebne ubrania na wyjazd, a jej towarzyszem był uwielbiany przez nią szatyn o zielonych tęczówkach. Wciąż nie powiedziała mu o tym, co tak bardzo trapiło ją przez ostatni czas. Miała ogromną nadzieje, że gdy przyjedzie z odpoczynku, wszystko się wyjaśni, lecz zdawała sobie sprawę, że jej życie może się wtedy całkowicie zmienić.

- Na pewno nie chcesz, żebym z Tobą jechał? – zapytał chłopak leżąc na jej dużym łóżku, bawiąc się przy tym swoimi dłońmi.

- Nie, Harry. Nam wszystkim należy się odpoczynek. Muszę na spokojnie spędzić czas z dziewczynami, a ty też powinieneś spędzić trochę więcej chwil z chłopakami. – odezwała się wyjmując z szafy czystą bieliznę, by po chwili wsadzić ją do torby.

- Mówisz teraz, jakby nasz związek mi w tym przeszkadzał. Albo, że co najmniej od czasu gdy jesteśmy razem, coś się zmieniło – odpowiedział, przybierając postawę siedzącą.

- Nie chodzi o to. Po prostu wydaję mi się, że każdemu z nas jest to potrzebne. – odezwała się siadając mu na kolanach.

- Pewnie masz rację. Ale proszę Cię, wracaj szybko bo nie wytrzymam – zaśmiał się, całując ją delikatnie w usta – Uzależniłem się od Ciebie do tego stopnia, że nie potrafię długo wysiedzieć bez Twojego towarzystwa. Gdy się nie widzimy, sekunda staję się minutą, minuta godziną, a godzina nieskończonością. Nie potrafię tego pojąć i jeśli by Ci się coś stało, nie wybaczyłbym sobie tego – odpowiedział po chwili, patrząc na jej przyciemnione tęczówki. Dziewczyna słysząc te wszystkie niesamowite słowa, miała ochotę rozpłakać się i walnąć samą siebie w twarz. Ten chłopak był w niej zakochany do granic możliwości i wiedziała, że dałby popalić każdemu, kto mógłby zrobić jej coś złego. I to nie tak, że ona patrzyła na niego z żalem, bo nic do niego nie czuła. Wręcz przeciwnie bo naprawdę go kochała. Może to wydawać się dziwne, bo w końcu jak można być zakochanym w dwóch mężczyznach jednocześnie? Przecież to absurd. A może ona nie kochała żadnego z nich? Może była tak ogromną egoistką, że tylko sobie to wmawiała? Nie, to niemożliwe.

- Harry – zaczęła – Muszę Ci coś powiedzieć – odezwała się z wahaniem w głosie, ale w tym momencie czuła, że za to co chłopak dla niej robi, ona też nie może być dłużna i podświadomość każe jej być szczerą.

- Coś się stało? – zapytał niepewny, muskając przy tym jej szyję. Znieruchomiała na moment, aby zebrać wszystkie myśli w jedno sensowne zdanie, ale przychodziło jej to z większym trudem niż myślała.

- Ja.. Chodzi o to, że.. – i znienacka do jej pokoju wpakowała się niczego nie świadoma Mia, pytając czy wszystko w porządku i czy dziewczyna jest już spakowana, bowiem wszystko było już gotowe do wyjazdu.

- Tak, tak, zaraz przyjdę – uśmiechnęła się blondynka wzdychając ciężko. A może to jakiś znak? Może to znak, żeby jeszcze chwilę z tym poczekać? Ale do cholery, ona i tak już czekała z tym prawie miesiąc, więc jakim cudem w ogóle przychodzi jej to do głowy? Nie wiedziała co o tym myśleć, ale że wierzyła w różne tego typu przepowiednie, i wydawało jej się, że jeśli miałaby mu to dzisiaj wyznać, to nikt by jej nie przeszkodził, a tu proszę. Stwierdziła, że te dwa kolejne dni jej zapewne nie zbawią, skoro do tego czasu tak długo zwlekała, wiec poczeka.

- To co chciałaś mi powiedzieć? – zapytał uśmiechając się szeroko w jej stronę.

- Że również będą za Tobą tęsknić – uśmiechnęła się niepewnie stykając się czołem o jego czoło. – I, Harry.. Pamiętaj, że cokolwiek by się nie stało to zawsze Cię kochałam i kocham. Bez względu na  wszystko – odparła muskając delikatnie jego usta, na co on odwzajemnił gest z o wiele większym pożądaniem i pragnieniem. Po chwili obydwoje zatracili się w tym całkowicie, bowiem Stella miała po części świadomość, że może jest to ostatni raz, gdy go całuje. Może.

*

- Wszystko mamy? – zapytała zabiegana Charms, stojąc pod autem, wpakując już do bagażnika ostatnią torbę, która należała do niej samej.

- Spokojnie Margi, tam są sklepy w razie czego, więc nie dramatyzujmy – odezwała się Mia, z uśmiechem na ustach. Ta dziewczyna zdecydowanie lepiej wyglądała gdy była radosna i ciesząca się życiem. Na szczęście jej przyjaciółki o stokroć poprawiły jej humor i zapewniły, że na pewno będzie wszystko dobrze i w końcu wraz z Liam’em dojdą do porozumienia. Oby tylko miały rację.

- No to komu w drogę temu czas. W końcu należycie odpoczniemy – odparła niebiesooka, wsiadając do auta, na miejsce pasażera. Postanowiła, że to ona dziś poprowadzi, ze względu na stan swoich dwóch przyjaciółek. Czasem jednak jeszcze chodziły zamyślone, a z tego co każdy się domyślał, Margaret miała najlepszą sytuacją z nich trzech, bowiem nie musiała się o nic zamartwiać. Jones usiadła na tyłach samochodu, natomiast Stella skierowała się na miejsce pasażera. Wszystkie zapięły kolejno pasy i uśmiechnęły się do siebie serdecznie, by po chwili już kierować się w stronę celu.

W pewnym momencie blondynka poczuła wibrację w tylnej kieszeni, co informowało o przyjściu sms’a. Spojrzała na ekran telefonu i dostrzegła nie jedną, lecz dwie nieodczytane wiadomości. Weszła szybko w skrzynkę odbiorczą i przeczytała pierwszą z nich, która była od jej chłopaka.

[‘Kocham cie za to ,co już wspólnie przeżyliśmy, a także kocham Cie w oczekiwaniu na to, co się wydarzy. Nie ma na świecie nic lepszego od Ciebie. xx’]. – w wyniku przeczytanych słów, na twarzy Stelli pojawił się ogromny uśmiech, który był połączony z bólem i żalem. Żalem do samej siebie. Żalem jak wielką jest egoistką i nie może na to nic poradzić. Nie czekając dłużej, postanowiła wejść na drugą wiadomość, która tym razem była od.. ZAYN’A?

[‘Czuję pustkę w duszy, nie mogąc trzymać Cię w ramionach. Wśród tłumu szukam Twojej twarzy - wiem, że to niemożliwe, ale nie mogę nic na to poradzić.’]. Po odczytaniu obu treści, spojrzała w szybę, a smutny wzrok skierował się w stronę mijanego krajobrazu. W tym momencie nie była w stanie zrobić kompletnie nic, z wyjątkiem zadania sobie jednego pytania. Czy mogła wpakować się w coś bardziej niedorzecznego?

***

Witajcie słońca moje najukochańsze!

Jak widzicie, w tym rozdziale więcej Mii oraz Liam’a. Wydaję mi się, że potrzebujemy wszyscy odpoczynku od tego miłosnego trójkąta, więc opisałam przeżycia innych bohaterów. Mam nadzieję, że w miarę wam się podoba. W kolejnym rozdziale zacznie się dopiero dziać. Aż sama się tego boję.  Na koniec postanowiłam ot tak, że zrobię sondę. Wybieracie osobę, która waszym zdaniem powinna być ze Stellą i wpisujecie ją w komentarzu. Nie ukrywam, że nie będę jej bardzo brała pod uwagę, bo już mam wizję na całe opowiadanie jak i drugą część, o której mówiłam wam w poprzedniej notce, ale tak po prostu chcę wiedzieć, kogo darzycie większą sympatią. Zapewne postać Stelli was ogromnie denerwuje, zresztą tak jak mnie, ale dobra wiadomość jest taka, że nieznacznie od jej wyboru, nikt aż tak bardzo nie ucierpi, o czym dowiecie się w drugiej części, ale teraz już koniec, nic więcej nie mówię. Wyrażajcie swoje opinie i co najważniejsze GŁOSUJCIE na któregoś z chłopaków!

Kocham was z całego serca!

Buzi :*