15.If I lose myself tonight it'll be by your side, If I lose myself tonight it'll be you and I...

Music on

Dziewiętnasty maj. W dzisiejszym dniu, Stella obchodziła swoje dwudzieste urodziny. Sama nie wiedziała, kiedy ostatnie lata minęły tak szybko i stała się dorosłą, odpowiedzialną za siebie młodą kobietą. Jeszcze wczoraj była nastolatką, a dziś? Kim teraz była ta zagubiona niegdyś blondynka? Ktoś kto patrzył z zewnątrz, określiłby ją jako silną, dążącą do celu i zdecydowaną dziewczynę, w dodatku szalenie zakochaną w jednym z członków najsławniejszego boysbandu na świecie. Lecz czy rzeczywiście tak było? Można by rzec, iż brązowooka z łatwością zgodziłaby się z taką opinią. Bardzo dojrzała, odkąd przyjechała do Londynu. Na swoje utrzymanie zarabiała zupełnie dzięki własnym siłom i nie musiała prosić rodziców, aby jej w tym pomogli. Jak na swój wiek była rzeczywiście niesamowicie silna i zdeterminowana. Tylko jak było z tym zakochaniem? Oczywiście, że w tym również nie widziała jakichkolwiek przeciwwskazań, bowiem kochała Harry’ego naprawdę mocno i nie wyobrażała sobie życia bez niego. Nawet nie chciałaby wiedzieć jakby to było, gdyby ten słodki szatyn nie pojawił się na jej drodze. Zapewne życie byłoby o wiele smutniejsze i zdecydowanie bardziej monotonne. Można by powiedzieć, że wszystko układało się jak w bajce, nie licząc tylko jednej przeszkody, którą był nie kto inny jak czarujący brunet o ciemnej karnacji z milionem tatuaży na idealnie wyrzeźbionym ciele. Ich pocałunek miał miejsce niecały miesiąc temu. Stella bała się, iż mulat wyjawi jej chłopakowi co się stało i nie da jej spokoju, lecz ku jej zaskoczeniu, było zupełnie inaczej. Malik absolutnie nie wtrącał się w jej sprawy ze Styles’em, a gdy tylko zostawali sami, utwierdzał ją w fakcie, iż nie będzie jej przeszkadzał, ani nieproszony wdrażał w jej życie, bowiem nie chciał przy tym skrzywdzić swojego przyjaciela. Postanowił, że zaczeka tak długo, jak tylko będzie miała ochotę, bo w końcu prawdziwa miłość nigdy nie ustaje, nieprawdaż? O dziwo w swoim towarzystwie zachowywali się w miarę naturalnie i nikt nie miał zielonego pojęcia o zaistniałej, między tą dwójką, intymnej sytuacji. Nawet Zayn z Harry’m ostatnio się dość dobrze dogadywali, co było dość dziwnym zjawiskiem. Gdyby lokowaty tylko wiedział, do czego doprowadził i zmierza jego przyjaciel, zapewne jego stosunek do niego diametralnie uległby zmianie. Wiadome było również, iż brunetowi, który patrzył na kochającą parę, krajało się serce, bowiem miał świadomość, że to właśnie on mógłby być na miejscu Harry’ego. Widocznie tak na razie musiało być. By dojść do szczęścia, trzeba przejść wiele zgubnych dróg i przeszkód, a on wiedział, że w końcu i na niego nadejdzie pora i będzie mógł cieszyć się z niekończącej się miłości.

            Blondynka obudziła się przed południem, bowiem wczoraj musiała zostać dłużej w pracy, co sprawiło, że zasnęła dopiero późną nocą. Otworzyła zaspane oczy i od razu na co zwróciła uwagę to idealne rysy twarzy i brązowe, lekko podkręcane włosy, które dzisiejszego dnia były ułożone w nieładzie. Uśmiechnęła się na widok jego pięknej twarzy i bez słowa przyciągnęła do swojego ciała.

- Wszystkiego najlepszego – odezwał się z uśmiechem na twarzy, dając jej przy tym soczystego buziaka w usta.

- Wiedziałeś, że mam dziś urodziny?- zapytała lekko zaskoczona, bowiem raczej nie obnosiła się z tą nowiną z zespołem.

- Twoje przyjaciółki mają długi język – zaśmiał się – Ale dzięki temu się o tym dowiedziałem, bo od Ciebie nic bym nie wyciągnął.

- Oj nie gniewaj się. Po prostu nigdy nie obchodziłam jakoś hucznie urodzin – westchnęła, mierzwiąc kosmyki jego włosów.

- Ale od dziś zaczniesz – odezwał się ponownie z satysfakcjonującą miną

- Co masz na myśli?- zapytała marszcząc brwi

- To, że ubierzesz się, następnie zjesz śniadanie, które specjalnie dla Ciebie przygotowałem, później zabiorę Cię na zakupy, a na koniec na wyśmienitą kolację – zagryzł jej dolną wargę

- Jesteś szalony. Wiesz, że równie dobrze bym się bawiła siedząc z Tobą przed telewizorem, oglądając jakąś komedię romantyczną i zajadając się popcornem – podniosła się lekko i oparła na łokciach

- Wiem, ale ten dzień jest wyjątkowy, więc nie możemy go spędzać tak jak zwykle. A teraz zbieraj się i czekam na Ciebie na dole – powiedział ponownie, dając jej szybkiego całusa w czoło. Dziewczynę westchnęła i stanęła na równe nogi, po czym zaglądnęła do szafy w zamiarze ubrania czegoś wygodnego, ale i ładnego. Wybrała pudrową koszulę w czarne kropki, do tego jasne jeansy oraz kremowe szpilki. A co, przecież może zaszaleć. W końcu nie będzie chodzić jak maszkara w swoje własne urodziny. Już zamierzała się przebrać, gdy dostrzegła, iż Harry wciąż stoi przy framudze drzwi.

- Miałeś czekać na dole. – zmarszczyła czoło

- Wiem, ale nie mogę się na Ciebie napatrzeć – zagryzł górną wargę i uśmiechnął się szeroko.

- Wariat – odezwała się ściągając bluzkę od piżamy, pod którą nie miała zupełnie nic, ale nie krępowała się. W końcu Harry był jej chłopakiem i widział ją tyle razy nago, że zupełnie jej, a tym bardziej jemu to nie przeszkadzało. Sięgnęła po biały stanik i już miała go zakładać, kiedy poczuła ciepłe, duże dłonie, obejmujące ją w talii.

- Dlaczego za każdym razem jak widzę Cię w takim wydaniu, nie mogę się powstrzymać, aby zerwać z Ciebie resztę tych ciuszków? – zapytał, obdarowując jej szyje pojedynczymi muśnięciami.

- W sumie zdziwiłabym się jakby było inaczej, więc traktuj to jako naturalny odruch skarbie. Ale jeśli chcemy się pośpieszyć, musimy iść- zaśmiała się.

- Nawet poranny, szybki numerek nie wchodzi w grę? – zapytał ze smutną minką. Spojrzała na niego i po raz kolejny zachichotała. Miała teraz ochotę kochać się z nim nieustannie, ale wiedziała, że jeśli teraz by zaczęli, na pewno nie skończyliby tak szybko, więc nie wchodziło to w grę.

- Wiesz, że zupełnie inaczej by się to potoczyło i z pokoju wyszlibyśmy dopiero wieczorem jakby dobrze poszło. – położyła delikatne dłonie na jego karku łaskocząc go przy tym opuszkami palców. – Ale zapewniam Cię, że jak już wszystkie atrakcję, które planujesz na dzisiejszy dzień się skończą, to na pewno Ci to wynagrodzę – zagryzła wargę i ostatni raz musnęła jego malinowe usta.

- Obiecujesz? – zapytał patrząc z nadzieją na jej brązowe oczy

- Obiecuje. – stwierdziła i wyswobodziła się z jego ramion. Chłopak wzdychając szybko, skierował się w stronę drzwi i już po chwili zostawił ją samą w pomieszczeniu. Ubrała na siebie wcześniej przygotowany zestaw, po czym weszła do toalety i szybko odświeżyła twarz, a następnie nałożyła codzienny makijaż. Przeczesała ostatni raz proste włosy szczotką i skierowała się na dół.

W kuchni zastała Niall’a, Louis’a oraz Liam’a, którzy zajadali się śniadaniem przyszykowanym przez loczka.

- Stella! Ty stara dupko! Wszystkiego najlepszego! – krzyknął Tomlinson, a już po chwili każdy z chłopców rzucił się w jej ramiona, obdarzając długimi, czasami sprośnymi, ale najlepszymi życzeniami, jakie miała kiedykolwiek okazję usłyszeć.

- Dziękuje wam kochani – powiedziała, przytulając się do Liam’a, który stanął w kolejce jako ostatni. – Jesteście cudowni. A gdzie Zayn? – zapytała zdezorientowana uświadamiając sobie, że Malik nie uczestniczył w składaniu życzeń.

- Musiał jechać gdzieś z samego rana. Kazał Ci przekazać, że złoży Ci życzenia wieczorem, o ile wróci – oznajmił pasiasty, wracając do konsumowania posiłku. Dziewczyna wydała z siebie krótkie ‘Ah’ i również usiadła z przyjaciółmi przy stole, delektując się po chwili pięknie udekorowanymi naleśnikami z owocami.

- Jesteś mistrzem kuchni, skarbie – odezwała się do siedzącego obok Harry’ego, całując go przy tym w usta.

- Któreś z nas musi – oznajmił ukazując szereg białych ząbków.

- Normalnie bym się kłóciła, ale jeśli chodzi o tą sprawę, to nie przeczę – zaśmiała się, a już po chwili byli w drodze do największego Centrum Handlowego w Londynie.

Dwa dni wcześniej

- A więc Margaret, po co nas tu wszystkich zwołałaś? I gdzie jest Stella? – zapytał zdezorientowany Harry, siedzący na kanapie w salonie chłopaków

- Stella jest w pracy i nie wie, że się tu dziś spotykamy.- oznajmiła blondynka, stojąc po środku całej zgrai.

- Czuję jakiś przekręt – oznajmił Horan, konsumując kolejnego już hot doga.

- To dziwne, bo zazwyczaj jedyne co czujesz to żarcie – zaśmiała się.

- Słuszna uwaga Margi! – odparł Louis, przybijając dziewczynie piątkę.

- Dobra, ogarnijcie się chłopcy i dajcie jej w końcu powiedzieć – odezwała się znienacka Calder uspakajając towarzystwo

- Otóż wraz z Mią, postanowiłyśmy, że zorganizujemy imprezę urodzinową dla Stelli, oczywiście z waszą pomocą.

- Co? A kiedy mój skarb w ogóle ma urodziny? – zapytał zdezorientowany Harry, wstając z kanapy

- Usiądź gołąbeczku, to jeszcze trochę potrwa – zaśmiała się Jones.

- Stella ma urodziny w tą niedzielę. Widzę, że dużo wiesz o swojej przyszedłeś wybrance – stanęła podpierając ręce o biodra.

- Macie już jakiś plan? – wtrącił się mulat

- Chcemy wynająć jakąś niedużą knajpkę. Wiecie, typowa kameralną imprezka. Nie dużo osób. Pojawimy się my i ściągniemy kilka jej przyjaciół z Polski. Na pewno się ucieszy.

- To świetny pomysł – zachwyciła się Eleanor. – Zwłaszcza, że przez długi czas nie widziała się z nikim ze swojego tamtejszego otoczenia.

- Dokładnie. To jak, wchodzicie w to? – zapytała uśmiechając się do każdego z osobna, na co oczywiście każdy bez większego zastanowienia przytaknął. – Dobrze, więc ja z Mią i El zajmiemy się sprawami organizacyjnymi związanymi z klubem. Udekorujemy go i załatwimy odpowiednią atrakcję – dokończyła uśmiechając się w znaczący sposób.

- Jaką atrakcję masz na myśli? – wtrącił się tym razem zdezorientowany Styles.

- No wiesz, striptizerzy i te sprawy, trzeba dać dziewczynie trochę rozrywki – odpowiedziała całkiem poważnie, na co pozostałe dziewczyny wybuchnęły śmiechem.

- Oczywiście żartujesz? – zapytał z lekkim przerażeniem i wściekłością w oczach. Ah ten Styles.

- Dobra, masz mnie. Ale to byłby całkiem dobry pomysł – zaśmiała się.

- Spokojnie, ja już jej zapewnię w tym dniu tego typu atrakcję, nie masz się o co martwić – odezwał się tym razem z wielką ulgą, lecz nie wszystkim jego słowa były na rękę, bowiem Malik siedział lekko zirytowany całą sytuacją, ale starał się tego nie okazywać w znaczący sposób. Przecież obiecał.

- Dobrze, dalej. Liam i Lou skombinują alkohol, Niall jedzenie, co nie powinno nikogo dziwić, Zayn zajmie się odebraniem gości z lotniska, a ty Harry masz nie dawać nic po sobie poznać i strzelić jej jakąś bajeczkę, że weźmiesz ją wieczorem na kolację, a przed tym idź na zakupy, albo nie wiem uprawiajcie seks, co tylko chcesz, tylko zrób tak, żeby się niczego nie spodziewała. – dokończyła swój monolog blondynka, a wszyscy wsłuchując się w polecenia, przytaknęli tylko i byli gotowi do działania.

- To będzie najlepsza impreza ever! – klasnęła w dłonie Margaret, na co wszyscy przybili piątkę, bowiem wydawało im się, że wpadli na naprawdę dobry plan. Oby tylko wypalił.

            Po trzygodzinnych zakupach, w końcu Tanner wraz ze swoim chłopakiem ponownie dotarli do domu One Direction. Ostatnio Stella często tam przebywała, bowiem chciała być jak najbliżej Harry’ego, a że bardzo często miał na nią duży wpływ, toteż zawsze dała się namówić na kolejną i kolejną noc.

- Jestem padnięta – odezwała się dziewczyna opadając na wygodną kanapę.

- Nawet nie próbuj o tym wspominać, bo przypominam Ci, że to nie koniec atrakcji na dzisiaj – zaśmiał się, usadawiając się tam gdzie ona, kładąc jej nogi na swoich kolanach.

- Myśl, że wszystko to będzie związane z Tobą od razu mnie stawia na nogi – podniosła się całując delikatnie jego usta.  – A gdzie reszta? – zapytała rozglądając się po pomieszczeniu.

- Lou pojechał gdzieś z El a reszta chłopaków miała coś do załatwienia, ale nie mówili mi co.

- Hm dziwne, Margaret i Mia też tylko do mnie zadzwoniły, myślałam, że wpadną – odezwała się zasmucona.

- Może wpadną jutro. Wspominałem im, że mam dla Ciebie parę niespodzianek, więc może nie chciały przeszkadzać – odpowiedział zmieszany wymyślając pierwszą lepszą wymówkę. Widać ta nie była najgorsza, bowiem dziewczyna bez problemu się nabrała.

- Harry Styles, jesteś takim romantykiem – westchnęła przybliżając się do jego twarzy i miziając nosem o jego, uśmiechnęła się lekko.

- To miał być komplement?

- Zdecydowanie – oznajmiła i przytuliła się do jego klatki piersiowej. Po paru minutach pobiegła na górę, bowiem chłopak poinformował ją, że już czas by się przygotowała na kolację. Prosił, by założyła coś eleganckiego i ekstrawaganckiego, więc nie czekając dłużej, wzięła potrzebne rzeczy z szafy, po czym wykonała wszystkie odświeżające czynności. Po około godzinie była już całkowicie gotowa. Dziewczyna popsikała się swoimi ulubionymi perfumami i w pełni przyszykowana zeszła na dół, gdzie czekał na nią Harry. Ubrany w białą koszulę, czarne rurki i granatową marynarkę, prezentował się jak zwykle oszałamiająco cudownie. Z wielką satysfakcją mogła przyznać, że ten oto bożyszcz nastolatek, należy tylko i wyłącznie do niej. Do tego te słodkie loki, które tak bardzo dodawały mu urody i które uwielbiała w nim najbardziej. Czy był na świecie ktoś bardziej perfekcyjny? Dla niej nie. Czy był na świecie ktoś bardziej intrygujący, lub przykuwający jej uwagę? I tu z łatwością można byłoby się w to zagłębić o wiele bardziej. Ale będąc z Harry’m, odganiała od siebie myśli, w których uczestniczył Malik. Zwłaszcza dziś. W końcu mulat nawet w minimalnym stopniu nie postarał się, by te urodziny były czymś innym niż zawsze. Nie złożył jej tych cholernie głupich życzeń, które były daremne, lecz tak bardzo cieszyły. Zupełnie żadnego znaku życia. Była o to bardzo zła, ale postanowiła, że nie będzie się tym przejmować, bowiem u swego boku ma chłopaka, który starał się z całych sił, by zapamiętała ten dzień na długo.

- Wow. W tym momencie zastanawiam się, czy w całym wszechświecie istnieje ktokolwiek piękniejszy od Ciebie – uśmiechnął się widząc swoją wyparkę, która tego wieczoru założyła czarną, koronkową, dopasowaną sukienkę na jedno ramię, do tego szpilki w tym samym kolorze i potrzebne dodatki. Idealny makijaż jeszcze bardziej podkreślał jej piękno,

a blond falowane kosmyki, opadały na jej plecy i smukłe ramiona. Wyglądała tak seksownie, że Harry był niemalże zdziwiony, bowiem na co dzień, w zwykłych ciuchach, wyglądała dość zachęcająco i kokietująco, lecz dziś pobiła wszelkie oczekiwania. Nie mógł uwierzyć, że spotkało go w życiu tak wielkie szczęście. Lecz czy potrwa ono jeszcze długo?

- Przestań, bo sprawiasz, że się rumienię – zaśmiała się podchodząc do chłopaka, chwytając go za rękę.

- Lubię gdy się rumienisz – oznajmił spoglądając na jej twarz. Ta nie mówiąc nic zagryzła wargę i pocałowała go w nosek. – Gotowała ? –zapytał otwierając przed  nią drzwi. Kiwnęła głową i czym prędzej znaleźli się w samochodzie chłopaka.

- Zanim ruszymy, mam coś jeszcze dla Ciebie – zaczął wyjmując z marynarki nieduże pudełeczko.

- Harry. Nie musiałeś! Już dość dla mnie zrobiłeś – uśmiechnęła się łapiąc go za rękę.

- Proszę Cię. Jakim byłby chłopakiem, gdybym nie dał mojej dziewczynie oficjalnego prezentu?

- Wciąż najlepszym na świecie – zaśmiała się, po czym wzięła od niego swój podarunek. Otwarła wierzch pudełeczka i dostrzegła przepiękną, srebrną bransoletkę, przy której widniała mała zawieszka.

- To podkowa – oznajmił chłopak – Noszę podobną przy łańcuszku i dzięki niej wierzę, że spotyka mnie w życiu szczęście. Miałem ją wtedy, gdy poznałem Ciebie. Wiem, że dla Ciebie też będzie szczęśliwa.

- Ty jesteś moim szczęściem. Niczego więcej mi nie potrzeba. Ale dziękuje Ci, jest przepiękna – oznajmiła i pocałowała go w usta. Chłopak po chwili zapiął blondynce ową bransoletkę na ręce i zadowoleni ruszyli do miejsca, o którym Stella nie miała jakiegokolwiek pojęcia.

Music on

Po niecałych piętnastu minutach, znajdowali się przed budynkiem, który od zewnątrz wyglądał bardzo zachęcająco. Bardziej przedstawiał wejście do klubu niż restauracji, ale dziewczyna się w to nie zagłębiała.

- Studio Valbonne? Nie słyszałam jeszcze o tej restauracji – odezwała się wychodząc z auta i patrząc znacząco na swojego chłopaka.

- Bo jeszcze Cię do niego nie zabrałem. Spodoba Ci się. – uśmiechnął się i złapał za jej rękę, po czym wprowadził do środka. Po ich wejściu, można było dostrzec, że było dość cicho i pusto? Rozejrzała się i dostrzegła pojedyncze, duże kanapy oraz widniejący po lewej stronie bar. Cały wystrój był niesamowicie klimatyczny i przyjemny.

- Harry, dlaczego tutaj nikogo nie ma? – zapytała lekko zdezorientowana całą sytuacją. Do głowy wpadło jej nagle, że może chłopak tak się wysilił, iż wynajął cały klub specjalnie dla ich dwójki.

- Jak to nie? Spójrz tam – oznajmił pokazując przed siebie. Nawet się nie obejrzała, a tuż przed jej oczami wyskoczyli wszyscy jej przyjaciele i chłopcy z zespołu, krzycząc krótkie „Niespodzianka!”. Zatkała dłonią usta spoglądając na wszystkich zebranych, lecz gdy dostrzegła znajomych i najbliższych przyjaciół z Polski, nie wiedziała zupełnie co powiedzieć. Łzy wzruszenia napłynęły jej do oczu, bowiem jeszcze nikt nie zrobił dla niej coś równie pięknego.

- Dziękuje! Dziękuje! – powiedziała do Harry’ego, po czym najmocniej jak tylko umiała, wtuliła się w jego ciało, całując na koniec w usta.

- To nie mnie dziękuj, tylko Margaret i Mii, one to wszystko wymyśliły – zaśmiał się kierując dziewczynę w stronę tłumu. Radości i łez nie było końca. Dziewczyna poczuła się niesamowicie kochana i wiedziała, że ma przy sobie ludzi, którym na niej zależy i miała świadomość, że bez wahania zrobiłaby to samo również i dla nich. Dopiero teraz zdała sobie sprawę, jak tak naprawdę cenni są przyjaciele w jej życiu. Na samym początku przywitała się z ludźmi, którzy przelecieli kilka tysięcy kilometrów, specjalnie, aby zawitać na jej przyjęciu. Wśród nich były cztery dziewczyny i dwóch chłopaków, z którymi blondynka trzymała się bardzo blisko, gdy jeszcze mieszkała w swoim kraju. Następnie podeszła do Louis’a, Liam’a, Horana i Eleanor, chwaląc za to, że żaden z nich nie puścił pary i starał się trzymać całą niespodziankę w tajemnicy. Po chwili do dziewczyny podeszły dwie najbliższe przyjaciółki, rzucając się jej na szyję.

- Przepraszamy, że tylko zadzwoniłyśmy, ale musiałyśmy to jakoś zorganizować i utrzymać w sekrecie – zaśmiała się Margaret.

- Nie szkodzi. Jestem wam ogromnie wdzięczna, bo jeszcze nikt nie przygotował mi tak wielkiej niespodzianki! Kocham was! – oznajmiła przytulając każdą z nich, a pojedyncze kropelki łez, znów spływały po jej twarzy.

- My Ciebie też, ale nie płacz już więcej! To Twoje urodziny, a ty musisz wyglądać najpiękniej z nas wszystkich – oznajmiła Mia, przytulając do siebie Tanner po raz kolejny. – Ale spokojnie, wzięłam ze sobą całą kosmetyczkę – dokończyła ukazując rząd białych zębów.

- Dziękuje. – zachichotała, a po chwili dalej w tłumie dostrzegła Zayn’a, który w tym momencie stał sam na końcu sali i przyglądał jej się z ogromną uwagą. – Przepraszam was na chwilę, zaraz wrócę. Zróbcie mi jakiegoś dobrego drinka! – odezwała się ponownie, a po chwili zniknęła w tłumie, by znaleźć się przy Maliku.

- Cześć – zaczęła nieśmiało

- Cześć.- uśmiechnął się – Wyglądasz oszałamiająco. – dziewczyna powtórzyła gest chłopaka i uśmiechnęła się nieśmiało spuszczając wzrok na dół. Po chwili jednak znów spojrzała w jego oczy, w których zadłużyła się całkowicie.

- Więc ty też maczałeś w tym wszystkim palce – odparła z zadowoleniem, rozglądając się po całym pomieszczeniu.

- Jak widzisz. W sumie moim głównym zadaniem było odebranie z lotniska Twoich przyjaciół – oznajmił wpatrując się bez końca w jej twarz.

- Naprawdę to dla mnie zrobiłeś? Teraz czuję się winna, za to, że byłam na Ciebie zła przez cały dzień.

- Dlaczego byłaś zła? – zapytał zdezorientowany

- Bo od samego rana się nawet nie pokazałeś.

- Ale teraz jestem – zaczął, zbliżając się do niej na niebezpieczną odległość – Wszystkiego najlepszego – zaśmiał się, całując ją w policzek, co trwało dość długo, jak na zwykły buziak, lecz nie przejmowała się tym zbytnio. W końcu z każdym się dzisiaj witała i obściskiwała, więc ta sytuacja powinna być dość normalna. Chłopak po chwili wyjął zza pleców małą, czekoladową babeczkę z jedną świeczką. Co prawda nie był to jakiś wygórowany prezent, ale całkowicie od serca i niesamowicie wzruszający, może dlatego dziewczyna cieszyła się z niego najbardziej? Popatrzyła na zapaloną świeczkę i zaśmiała się lekko.

- Pomyśl życzenie – oznajmił uśmiechając się serdecznie. Cieszyło go jej szczęście. Był zadowolony, że choć naprawdę ją kochał, a ona nie przyjmowała otwarcie jego zalotów i jest z innym, to jednak miał świadomość, że jest z nim naprawdę blisko i mogą zachowywać się jak najlepsi przyjaciele. W głębi duszy jednak wiedział, że nie jest dla niej obojętny, bo gdy zostawał z nią sam na sam, wyraźnie to wykazywała, poza tym widział to w jej oczach, które cieszyły się za każdym razem, gdy pojawił się w ich zasięgu.

- Nie wiem czego mogłabym sobie życzyć. Mam wszystko – zastanowiła się i niepewnie na niego spojrzała. Chłopak wydawał się zamyślony, ale i nie ukazywał jakiegokolwiek smutku, na wypowiedziane przez nią słowa, choć miała wrażenie, że jednak mogły go zranić.

- Pomyśl. Czy na pewno jesteś prawdziwie szczęśliwa? Jeśli tak, to zdmuchnij świeczkę, nie wypowiadając w myślach żadnych konkretnych próśb, jeśli jednak nie, będziesz wiedziała o czym pomyśleć – uśmiechnął się nieśmiało. Blondynka po raz kolejny spojrzała w jego czekoladowe oczy i cicho westchnęła. Przełknęła ślinę i zrobiła to. Zdmuchnęła świeczkę i zadowolona spojrzała na mulata. W głębi duszy miał nadzieję, że jej życzenie, jeśli o takowym pomyślała, miało z nim wiele wspólnego. Lecz miał jednak świadomość, że nigdy się o tym nie dowie.

***

Jeeeej! Dziś są nie tylko urodziny Stelli, ale i moje! W końcu oficjalnie jestem w tym samym wieku co Harry! Chociaż on i tak preferuje starsze, więc nic mi po tym. Dobra, żartuję! Prooszę, życzcie mi go z całego serca! Będę wam wdzięczna! Boże, serio jestem głupia, ale cóż poradzić. A jak wam się podoba rozdział? Mam nadzieję, że was nie zanudziłam i jesteście choć trochę zadowoleni. Muszę powiedzieć, że ostatnia scena mnie urzekła. Sama jestem ciekawa jak to dalej między nimi będzie :D Koniecznie wyrażajcie swoje opinie!

Kocham was !

Buzi buzi :*