13.So if I act strange, I'm hoping you'll forgive because I've got your light in my eyes.

Music on

                       

W czasie, gdy Mia szykowała się do upragnionego spotkania z ulubionym szatynem, Stella leżała z Harry’m w salonie dziewczyn, oglądając powtórkę koncertu One Direction z wcześniejszej trasy koncertowej. Uwielbiali spędzać czas w swoim towarzystwie. W tych momentach czuli, że nic innego nie jest im potrzebne do szczęścia. Mieli tylko siebie i byli tym faktem niesamowicie usatysfakcjonowani. Blondynka wtulona w chłopaka delektowała się ulubionym aromatem perfum, połączonym z zapachem jego świeżego ciała po kąpieli. Tak bardzo ją pociągał, że czasami sama nie dawała sobie z tym rady. Zadawała sobie pytanie jakim cudem mógł istnieć ktoś tak cholernie seksowny, a zarazem chłopięcy? Obserwowała jego frajdę, która towarzyszyła mu przy oglądaniu wszystkich wspomnień związanych z tymi świetnymi chwilami, które miał okazję przeżyć. Uwielbiała jego śmiech. Sprawiał jej niekontrolowaną radość i gdy zauważyła, że po raz kolejny się chichocze, przybliżyła jedwabistą twarz do słodkich dołeczków pojawiających się na jego policzku i ucałowała jeden z nich. Wtuliła się w niego bardziej, po czym również skierowała swój wzrok na ekran telewizora.

- Pamiętam jakby to było wczoraj – westchnął

- Ej, mówisz tak jakby to działo się jakieś wieki temu, a od tego koncertu minął zaledwie ponad rok – uśmiechnęła się ponownie spoglądając na chłopaka

- Wiem, ale tak bardzo się zmieniamy. Nie wierzę, że w tak krótkim czasie tyle osiągnęliśmy. I chyba nigdy nie będę w stanie w to uwierzyć – odetchnął, muskając przy tym lekko jej malinowe usta. Uwielbiał smak jej warg. Jeszcze nigdy całowanie nie sprawiało mu tyle przyjemności jak właśnie z nią.

- Nie wolałabyś czasami powrócić do dawnych lat? No wiesz. Cofnąć się i nie iść ponownie na casting. Wtedy Twoje życie byłoby całkiem inne. Nie brakuje Ci tego? – zapytała marszcząc lekko brwi.

- Oczywiście, że brakuje – westchnął – Wiele razy myślałem co by było gdyby. Pewnie wiódł bym normalne życie, poszedł na studia i spędzał czas z rodziną. Chwilami nawet żałuje, tego co się dzieję, ale potem otrząsam się i wiem, że gdyby nie ta sytuacja w której teraz jestem, nie poznałbym chłopaków. Nie dowiedziałbym się kto tak naprawdę jest moim przyjacielem i ilu ludzi stoi za mną murem. A co najważniejsze – zbliżył ponownie twarz do jej ust – Nie poznałbym Ciebie. A tego bym nie przeżył – dotknął jej wilgotnych warg, by po chwili przejechać językiem po ich górnej części i wsunąć język do wejścia jej ust. Wszystkie ich pocałunki były wyjątkowo udane i intymne. Ich wargi zgrywały się doskonale, jakby były dwoma odrębnymi, idealnie pasującymi do siebie częściami.

- Ja też bym tego nie przeżyła – odezwała się odrywając rozgrzane usta od szatyna. – Harry – zaczęła po krótkiej chwili milczenia i wpatrywania się w jego perfekcyjną twarz. Chłopak na znak, że jej słucha pokiwał lekko głową – Ufasz mi?- zapytała, co kompletnie zbiło go z tropu. Nie miał pojęcia dlaczego zadaje mu owe pytanie, ponieważ zawsze jasno dawał jej do odczucia, że darzy ją naprawdę ogromnym zaufaniem. Nigdy nie zrobił niczego, po czym mogłaby poznać, że jest wręcz na odwrót. Nagle zaczął myśleć, że może to pytanie ma coś wspólnego z Malikiem, bo w końcu nie był głupi i wiedział co łączy tę dwójkę. Miał jednak nadzieję, że to nic szkodliwego. Oby się nie mylił.

- Oczywiście, że Ci ufam. Przecież zawsze mówiłem, że bez zaufania nie można zbudować związku, a my bez wątpienia go tworzymy, więc dlaczego pytasz?

- Po prostu, chciałam mieć pewność. Musisz wiedzieć, że bardzo Cię kocham i nic tego nie zmieni. – odezwała się z ogromną pewnością w głosie. – Nigdy o tym nie zapominaj – dokończyła wpatrując się bez tchu w jego zielone tęczówki, a przez sekundę na jej twarzy można było dostrzec lekki uśmiech.

Chłopak na słowa dziewczyny pozostał zdezorientowany, bowiem nigdy nie rozmawiał z nią aż tak poważnie. Oczywiście często wyznawali sobie miłość, ale nigdy w taki sposób. Ucieszony słowami brązowookiej ucałował ją w czoło, przytulając jej głowę do swojej umięśnionej klatki piersiowej.

- Słyszysz? – zapytał uradowany – Moje serce unosi się tak za każdym razem gdy coraz bardziej uświadamiasz mnie o swojej miłości.

- I jak? – zapytała znienacka Jones, wchodząc wyszykowana do salonu, przerywając przy okazji tą wyjątkowo specyficzną chwilę.

- Cholera Mia! Wyglądasz naprawdę pięknie. – odpowiedziała blond włosa wpatrując się w przyjaciółkę. Dziewczyna miała na sobie śliczną sukienkę w biało-granatową kartkę oraz pasujące do reszty czółenka, natomiast długie brązowe włosy, pozostawały spięte w luźnego kucyka. Wyglądała niesamowicie zadziornie, a zarazem dziewczęco i z klasą. Była naprawdę przepiękną dziewczyną.

- Obawiam się, że gdy Liam Cię zobaczy, to padnie z wrażenia i wasza randka niekoniecznie dojdzie do skutku – skomentował Harry, na co obie dziewczyny się zaśmiały. Rzeczywiście. Biorąc pod uwagę to jak Payne reagował na ową brunetkę, to spotkanie mogło szybko dobiec końca. Ale przecież kto nie ryzykuje, ten nie ma.

- Jesteście kochani. Miejmy jednak nadzieję, że do podobnej sytuacji nie dojdzie. - odpowiedziała, kierując się w stronę drzwi – Lecę, życzę wam miłego wieczoru gołąbeczki! – zaśmiała się biorąc jeszcze z przedpokoju podręczną torebkę

- My tobie też – krzyknęła na koniec blondynka, a już po chwili ponownie zostali zupełnie sami, by móc poświęcić się upojnym chwilom tylko we dwoje.

*

Przystojny szatyn stał właśnie pod wejściem do jednej z lepszych, londyńskich restauracji, gdzie miał okazję zaprosić Mie. Czekał lekko poddenerwowany na pojawienie się brunetki, a w jego prawej ręce można było dostrzec pojedynczego gerbera.

Ubrany w czarne rurki, tego samego koloru marynarkę, oraz efektowną koszulę w kratkę, wyglądał jeszcze bardziej porywająco i męsko. Spojrzawszy w lewą stronę, dostrzegł z oddali idącą tuż w jego stronę brązowowłosą piękność, która urzekała już od pierwszego spojrzenia na jej idealną postać. Nim się obejrzał, dziewczyna stała tuż obok niego.

- Kurde. – zaniemówił – Wyglądasz ślicznie – odezwał się po chwili lustrując ją z góry do dołu, na co ta jedynie uśmiechnęła się pod nosem spuszczając wzrok na swoje szpilki, a po chwili znowu go unosząc na twarz chłopaka

- Ty też wyglądasz niczego sobie – odezwała się. – No i ta kratka. Nie przypominam sobie, żebyśmy się na to umawiali – zachichotała spoglądając na swoją sukienkę oraz jego koszulę, które miały o dziwo ten sam wzór.

- Widocznie pozostaje nam telepatia – oznajmił, zakrywając malinowe usta pęczkiem płatków fioletowego gerbera – A i to dla Ciebie – odezwał się znienacka podając brązowookiej kwiat.

- Dziękuje – odpowiedziała przyjmując podarunek. Uwielbiała gerbery jak nic innego w świecie. Była zdziwiona, że Liam, choć tego nie wiedział, podarował jej akurat tego rodzaju kwiat. Zazwyczaj na randkach dostaje się róże lub tulipany. Niesamowicie jej pochlebiało, że szatyn był zupełnie inny i nie stawiał na prostotę. Może dowiedział się o gerberach od Stelli? Kto wie. Ale choćby nawet, to i tak wymagało to swojego rodzaju poświęcenia, dlatego była ogromnie zachwycona jego postawą.

- Zapraszam – odezwał się nastawiając dziewczynie prawe ramię, na co ta bez jakichkolwiek wątpliwości szybko je ujęła, by po chwili móc zająć miejsca w klimatycznej restauracji.

           

*

Drobną blondynkę wyrwało ze snu mocne światło znienacka zapalone w jej pokoju. Szybko usiadła na łóżku, by w drzwiach ujrzeć rozmarzoną Mię, trzymającą w dłoni fioletowego gerbera. Dziewczyna stała opierając się o framugę uśmiechając się sama do siebie. Wyglądała jakby była…zakochana? Dla Stelli był to naprawdę niecodzienny widok, zważając na charakter przyjaciółki i jej podejście do mężczyzn, ale jej radość w tym momencie nie znała granic.

- Jak było? – zapytała podekscytowana dziewczyna robiąc miejsce na łóżku brunetce, na co ta szybko podbiegła do przyjaciółki kładąc się tuż obok niej.

- Było cudownie. Czuję się jak małolata, która doznała właśnie swojego pierwszego pocałunku.

- Czyli, całowaliście się? – zapytała kolejny raz, na co brązowooka się jedynie zaśmiała, więc odpowiedź była jasna.

- Jestem taka szczęśliwa. Po raz pierwszy czuję, że to może być TO Stello. Ja? Rozumiesz. Jak to możliwe?

- Po prostu się w nim zakochujesz – odpowiedziała dziewczyna zakładając przyjaciółce ciemny kosmyk wystających włosów za ucho

- No i, dał mi gerbera. Mówiłaś mu coś o tym?- zapytała podejrzliwie, na co Stella się lekko zdziwiła, bowiem kompletnie nie miała okazji rozmawiać z Payn’em o randce jego i Mii.

- Nie – odpowiedziała marszcząc brwi

- Hm, dziwne. W każdym razie jestem z nim cały czas w kontakcie i umówiliśmy się na inny dzień. – odparła zakrywając roześmianą twarz

- Mia! Ty się rumienisz ! – zauważyła blondynka odsłaniając jej zaróżowiałą twarz

- Może trochę – odezwała się ukazując rząd swoich białych zębów

- No… a kiedy powiesz mu o Peter’ze? – nie chcąc psuć tej błogiej chwili, niestety musiała zadać przyjaciółce to pytanie, bo w końcu z jednej strony nie grała fair i choć nie utrzymywała z mężczyzną już takiego kontaktu, to i tak jednak czasami się z nim widywała. Stella obawiała się, że jedynie dla jednego.

- Niebawem.

*

Mijały kolejne dni, tygodnie, a atmosfera w domu chłopaków na szczęście uległa zmianie. Każdy z nich postanowił, że nie będzie ingerował w sprawy pozostałych przyjaciół. Mieli swoje życie, byli już dorośli, więc potrafili samodzielnie obchodzić się ze swoim życiem i podejmować własne decyzje. Choć wszyscy z bólem i żalem patrzyli na dalszy związek Perrie i Zayn’a, wiedzieli, że ich przyjaciel nie ma najmniejszej ochoty, żeby wypowiadali się na ten temat, bowiem jak sam sądził, wiedział co robi i wmawiał wszystkim, że naprawdę kocha dziewczynę. Trochę to dziwne, bo gdy byli w swoim towarzystwie, to on zazwyczaj oglądał telewizor, a ona majsterkowała przy swoim i-phonie. W sumie mało się do siebie odzywali, ale jeśli w taki właśnie sposób wyrażali swoją miłość to okej, niech im będzie. Czasami zamykali się u niego w pokoju, nie wychodzili jakiś czas, a później mulat tylko odprowadzał dziewczynę do drzwi, wypychając ją jakby była dziewczyną na jedną noc. Cała ta sytuacja była dość dziwna, bo jeszcze nigdy nie mieli okazji spostrzegać Malika, jako tego, dla którego liczy się jedynie seks. Zawsze był tym niepoprawnym romantykiem i choć był typem bad boy’a, dla swojej dziewczyny byłby w stanie zrobić niemalże wszystko, lecz wszyscy zdążyli się już przyzwyczaić, że nie są już tymi ludźmi, którymi byli na samym początku znajomości. Zmieniali się, dojrzewali i mieli swoje osobiste światy, do których inni z łatwością mieli wstęp, zaś w innych przypadkach ani trochę.

Przez jedno z największych centrum handlowych w Londynie, dało się dostrzec Stellę przechadzają się wraz z Harry’m. Szczęście, że akurat w Londynie mogli mieć spokój i nie spotykali na każdym kroku piszczących fanek, lub irytujących fotoreporterów. Miasto miało to do siebie, że nawet największe gwiazdy mogły ze swobodą się poruszać po ulicach Londynu bez jakichkolwiek przeszkód. Zadowolona para wychodząc właśnie z jednego z tych bardziej prestiżowych sklepów, przystała na chwilę przy stoisku z lodami. W momencie, kiedy Styles wybierał poszczególne smaki gałek do swojej porcji deseru, Stella rozglądała się po sklepie, gdy jej wzrok zatrzymał się nagle na jednej charakterystycznej dla niej osobie. Platynowowłosa dziewczyna, z którą tak bardzo się nie lubiła, stała właśnie przy boku jakiegoś szatyna, którego blondynka pierwszy raz widziała na oczy. Po intymnych chwilach, których właśnie oboje doznawali, z łatwością można było stwierdzić, że nie są jedynie parą znajomych czy przyjaciół. Tanner znienacka tyrpnęła Harry’ego, zwracając tym sposobem jego uwagę, i wskazała na miejsce, gdzie stała Edwards z owym mężczyzną. Chłopak spoglądając na parę jedynie wytrzeszczył oczy i otworzył szerzej buzie, by po chwili przenieść swój wzrok na zdezorientowaną, a jednocześnie wściekłą Stellę.

- Możesz mi powiedzieć co ta wywłoka robi z tym gościem? – zapytała naburmuszona blondynka patrząc na namiętnie całującą się parę. Z jednej strony była okropnie zirytowana i zdenerwowana, bowiem miała po dziurki w nosie zachowania niebieskookiej i nie mogła patrzeć jak pogrywa z Malikiem, zaś z drugiej czuła pewną satysfakcję i ulgę. Tak jakby Perrie stała jedynie na jej drodze do wyznaczonego celu.

- Wiedziałem od samego początku, że tak będzie! Jakim cudem ma takie szczęście, że wokół nas nie ma nikogo, kto mógłby jej zrobić zdjęcie i wstawić do sieci? – zapytał sam siebie spoglądając ukradkiem na Tanner

- Mam lepszy pomysł. Po prostu powiemy Zayn’owi. Może w końcu nam uwierzy na słowo i dowie się, co jego cholerna dziewczyna robi za jego plecami! – odparła z pewnością w głosie, bowiem pragnęła, aby chłopak w końcu przejrzał na oczy i nie dał sobą pogrywać.

- Stella, nie możemy! Obiecaliśmy z chłopakami, że nie będziemy się wtrącać w swoje życie – odparł spokojnym tonem uspakajając przy tym dziewczynę

- Żartujesz? To nasz przyjaciel, musimy mu powiedzieć! A co gdybyś ty miał dziewczynę, która by cię zdradzała, a wiedziałby o tym jedynie któryś z twoich przyjaciół i tak po prostu by Ci o tym nie powiedział? – zapytała z kpiną i irytacją w głosie. Kompletnie nie rozumiała postawy chłopaka. Przecież to musiało wyjść na światło dzienne. Nie potrafiła nawet pojąć tego, że mogłoby być inaczej.

- Proszę Cię Harry! – obdarzyła go spojrzeniem, w którym mógł dostrzec jedynie żal i zrozumienie. Zrezygnowany chłopak westchnął i spuścił wzrok, by po chwili znów spojrzeć w jej hipnotyzujące oczu. Miała rację. To był jego przyjaciel, musiał mu to wyznać. Bo w końcu nawet najgorsza prawda jest lepsza od najpiękniejszego kłamstwa.

- Dobrze. Powiemy mu.

*

Music on

            Wszyscy przebywali właśnie w domu chłopaków. Louis schodził ze schodów wraz z Eleanor, kierując się do obszernego salonu, gdzie można było ujrzeć siedzącego na fotelu Harry’ego, a na jego kolanach zamyśloną Stelle. Liam wraz z Mią oglądali coś na laptopie chłopaka, co chwilę chichocząc do siebie nawzajem. Margaret i Niall grali w międzyczasie na x-boksie, bowiem chłopak koniecznie chciał nauczyć dziewczynę grać na maszynie, by spędzać z nią jeszcze więcej miłego czasu, choć tak naprawdę, tego już nie był w stanie przyznać. Brakowało jedynie Zayn’a, który za parę chwil miał pojawić się wraz z Perrie. Loczek wraz z blondynką po przemyśleniu sprawy, uznali, że nie będę się bardzo śpieszyli z tą okropną nowiną, którą mają do wyjawienia przyjacielowi i poczekają na odpowiedni moment, bowiem nie chcieli znienacka wyparować z tak przykrą wiadomością, by nie zrobić mulatowi przykrości. Zwłaszcza Stella. Wiedziała, że brunet tak naprawdę nie kochał Edwards i w sumie ta wiadomość po części może go nawet ucieszy, ale miała również świadomość, że będzie tą wieścią zażenowany, a chwila w której dowie się o tym cała reszta, będzie wyjątkowo niezręczna, bo w końcu każdy mu powtarzał po milion razy, że powinien z nią skończyć, ale on miał przecież swój rozum.

            Gdy do pokoju weszła w końcu oczekiwana dwójka, prawie nikt nie zwrócił na to uwagi i wciąż zajmował się sobą. Dalej można było usłyszeć śmiechy, pomruki czy wzajemne dokuczanki, jak w przypadku Charms i Niall’a. Tylko Stella i Harry mieli wrażenie, że zapadła niezręczna cisza, choć tak naprawdę nic takiego nie miało miejsca.

- Chcesz coś do picia? – zapytał blondynkę Zayn, kierując się właśnie w stronę kuchni

- Przynieś mi coś zimnego – odpowiedziała dziewczyna siadając na kanapie tuż obok Louis’a i Calder, którzy w tym momencie zaciekawieni byli przypadkowym programem rozrywkowym lecącym w między czasie na ekranie telewizora. Albo może po prostu udawali to niewiarygodne skupienie.

Stella mierząc od góry do dołu postać Edwards, miała ochotę podejść do dziewczyny i strzelić liścia w twarz, ale nie mogła myśleć tylko o zemście, bo w końcu nie była takim człowiekiem. Nie była taka jak Perrie.

- Tylko się nie denerwuj i nie wściekaj – szepnął Harry do ucha blondynki, powodując przy tym delikatne łaskotki, na które dziewczyna zawsze reagowała uśmiechem i przekrzywieniem głowy. Dała mu lekkiego kuksańca i tym razem zwróciła uwagę na bruneta, który szedł z dwoma szklankami lodowatej pepsi.

- Dzięki skarbie – odezwała się swoim przesłodzonym głosikiem niebieskooka. – Dzisiaj miałam strasznie pracowity dzień. Od samego rana próby i próby. Dobrze, że w końcu będę mogła trochę odpocząć – w momencie gdy zaczęła swój monolog, nikt nie ukazywał jakiegokolwiek zainteresowania. Stella widząc jak El przewraca tylko oczami, uśmiechając się lekko do blondynki, odwzajemniła gest, chichocząc chyba trochę zbyt głośno.

- A Ciebie co tak śmieszy?- skierowała swoje słowa Edwards do brązowookiej

- Nie będę się wypowiadać na ten temat, bo byłoby to daremne – oznajmiła, po czym nie zwracając dalej uwagi na dziewczynę, wpatrywała się w ekran telewizora.

- No, w sumie masz rację. Wszystko co jest z Tobą związane jest daremne – odpowiedziała chytrze, lustrując postać Tanner. Gdy ta miała się odezwać, do ich uszu dobiegł głos zirytowanego Zayn’a.

- Tego nie można wytrzymać. Czy możemy chociaż raz posiedzieć w spokoju? Stella, o co Ci znowu chodzi? – skierował się do blondynki, na co ta ze zdziwienia zmarszczyła jedynie brwi.

- O co mnie chodzi? Zayn błagam Cię, nie widzisz tego co się wokół Ciebie dzieje? – zapytała wstając z kolan szatyna.

- Wokół mnie? Popatrz lepiej na siebie i swojego chłopaka. Tak się kochacie? Naprawdę oczka się świecą patrząc na was, ale nie musicie cały czas dawać do zrozumienia innym, jaką to jesteście idealną parą. – wszystkim zaparło dech w piersiach i nawet Harry, który również po chwili stanął, nie wiedział co powiedzieć. – Ja nie muszę obnażać się ze swoimi uczuciami, bo mój związek nie jest na pokaz! – podniósł ton, by w tym momencie rozpałętać naprawdę głęboką kłótnie. W prawdzie sam nie wiedział, czemu to mówi. Chyba po prostu wszystkie negatywne emocje, które kłębiły się w nim już naprawdę długo, musiały w końcu wyjść na jaw.

- Na pokaz? Zapytaj swojej dziewczyny, czy nie jest z Tobą jedynie na pokaz, bo gdy po południu bez żadnych wyrzutów sumienia, obściskiwała się dzisiaj z jakimś gościem, na pewno nie robiła tego na pokaz! – krzyknął Harry zasłaniając tym sposobem Stelle. Na wypowiedziane słowa, znienacka dostał jednym, mocnym uderzeniem z pięści w lewy policzek. Stracił równowagę i upadł na stojący obok fotel. W tym momencie nikt nie wiedział co ma zrobić i widząc Malika w takim stanie, można było odczuć, że każdy się go bał. Po chwili oprzytomniały Harry, zerwał się na równe nogi i zmierzył w kierunku mulata, na co został powstrzymany przez Stelle. Tuz obok Zayn’a znalazł się Liam i Horan, którzy podtrzymywali wściekłego Malika, natomiast loczka zaczął uspokajać zdezorientowany całą sytuacją Louis. Mia wraz z Margaret i Eleanor stały oniemiałe zatykając rękami usta, zakrywając ich kompletnie zdziwienie i przerażenie, a Perrie stanęła z boku przypatrując się całemu zdarzeniu.

- Kurwa, nie ręczę za siebie! – krzyknął Harry, chcąc oswobodzić się z uścisku Louis’a

- Harry! Nie! – zatrzymywała go Stella – Popatrz na mnie! – krzyknęła, na co chłopak momentalnie spojrzał w jej brązowe oczy – Nie warto. – odpowiedziała, po czym wściekły chłopak mijając całe towarzystwo i szturchając przy okazji ramię zdziwionego tym razem Malika, skierował się w stronę swojego pokoju. Brunet stał na środku cicho oddychając, a dopiero po chwili doszło do niego co właśnie zrobił. Uderzył swojego przyjaciela. Powiedział mu prawdę o jego dziewczynie, a on tak po prostu go za to ukarał. A co najważniejsze. Zranił Stelle. Zrobił coś, czego nigdy nie chciał i nie byłby w stanie zrobić. A jednak.

Przez cały czas przypatrywał się stojącej naprzeciwko niego łkającej blondynce, której w oczach można było ujrzeć ból, wściekłość, nienawiść…

- Straciłam do Ciebie szacunek – odezwała się patrząc z odrazą na chłopaka, po czym mijając go szybko, poszła w stronę Harry’ego. Teraz już wiedział na pewno. Wszystko stracone.

***

Kochani! Nie próbujcie mi mówić, że rozdział jest krótki, bo chyba pójdę na most. Naprawdę poświęciłam na niego dużo czasu i ostatnią scenę, chciałam umieścić w kolejnym rozdziale, ale, żę w przyszłym tygodniu piszę matury i na pewno nie będę miała czasu na dodanie kolejnego rozdziału, to w nagrodę macie ją ujawnioną tutaj. Nie wiem czy wam się podoba czy nie, ja sama nie wiem, czy to wszystko się trzyma kupy. Mówiłam wam, że będzie się działo i choć zapewne dużo z was chcę w końcu ujrzeć miłość Stelli i Zayn’a, to muszę was rozczarować, bo nie ma nawet takiej opcji, że nawet jeśli do tego dojdzie, to w super romantyczny, kolorowy sposób. Bardzo wam dziękuje za te ponad 40 komentarzy pod ostatnim postem, jestem zaszczycona, że ktoś to czyta i moje starania nie idą na marne. No i oczywiście za te ponad 50 obserwujących nie mówiąc o ponad 17 tysiącach wyświetleń! Nie spodziewałam się, że będzie szło tak dobrze. W każdym razie życzcie mi powodzenia na kolejny tydzień!

ASK

TRAILER

Kocham was!

Buzi buzi :*