11.Suffered and cried, strife made me tougher, never mothered or shy to trouble I rise above all.

Ważna notka pod rozdziałem!

Music on

Oba zespoły zebrały się w dwóch osobnych kółkach, po obu stronach boiska, które dzieliła szeroka siatka. W skład grupy Eleanor wchodzili: Louis, Perrie, Margaret oraz Harry, natomiast do składu drużyny Zayn’a zaliczali się: Liam, Mia, Niall oraz Stella. Każdy z nich uwielbiał  tego typu gry. Mogli się zabawić, pomagać nawzajem oraz nauczyć się współpracować drużynowo. Tutaj nie miało znaczenia, kto z kim trzyma się najbardziej, bo i tak grupy były wybierane losowo, co sprawiało, że wszyscy byli pomieszani.

- Dobra, strategia jest prosta. Ja pójdę na rozgrywającego – zaczął mulat stojąc blisko twarzami ze swoimi partnerami – Liam idziesz na atak – oznajmił patrząc pewnie na przyjaciela, na co ten kiwnął głową – Stella, staniesz przy siatce i pamiętaj, że gramy na trzy. Wszystkie ruchy są dozwolone, więc nie przejmuj się i ścinaj ile się tylko da – powiedział kierując hipnotyzujący wzrok na blondynkę. Była to tylko gra i zabawa, ale nie mógł przestać myśleć o jej perfekcyjnej twarzy oraz brązie dużych tęczówek. – Mia, kierujesz się na lewe skrzydło i zostajesz przyjmującym, natomiast Niall będzie na obronie i stanie za Mią. Zgadzacie się ? – zapytał po raz kolejny, by upewnić się, że wszystkim pasuje taki, a nie inny układ.

- Tak – odpowiedzieli wszyscy chórem, by po chwili skierować się na zajmowane pozycje.

*

- Nie wydaję mi się żebym była dobrym kapitanem jeśli chodzi o siatkówkę. Czemu nie mogliśmy zagrać w kosza?- zapytała Calder patrząc z żalem na resztę przyjaciół, których rozbawiło słodkie narzekanie szatynki

- Skarbie wierzę w Ciebie i wiem, że dasz sobie radę. Dla ułatwienia, niech po prostu każdy wybierze sobie miejsce – oznajmił Tomlinson patrząc na wszystkich uczestników drużyny

- W takim razie ja pójdę na zagrywkę – zaczęła Margaret – Jestem dobra w serwie, a to nam pomoże na początek

- Okej. Ja pójdę na lewy atak, a Eleanor stanie za mną na obronie. – rzekł niebieskooki szatyn wskazując palcem na siebie, jak i swoją dziewczynę

- Ja pójdę na atak przy siatce!- wyrwała się szybko Perrie, spoglądając przed tym na ustawienie przeciwnej drużyny. Nie wiedzieć czemu, koniecznie chciała zająć miejsce naprzeciwko Tanner. W końcu gra miała być ostra, prawda? Wszyscy spojrzeli na blondynkę z zaskoczeniem, zważając na jej szybki wyrw, ale po chwili przekazali ostatnie wolne miejsce Harry’emu, do którego należał obowiązek ataku na prawym skrzydle. Po niespełna minucie każdy z zebranych stał już na właściwie zajmowanej pozycji. Mia uśmiechała się do stojącego po prawej stronie Liam’a, Harry nie potrafił odwrócić wzroku od Stelli wraz z wzajemnością, choć niestety siatka, która wisiała tuż przed nimi, trochę im w tym przeszkadzała. Perrie skrycie przyglądała się Tanner z obrzydzeniem i zawiścią, a gdy tylko ktoś spojrzał na nią znienacka, na jej zakłamanej twarzy pojawiał się w szybkim tempie szeroki uśmiech. Louis w tym czasie posyłał w powietrzu słodkie buziaczki, skierowane oczywiście do nikogo innego jak Eleanor. Nieśmiały wzrok Horana’a zwrócony był ku stojącej kilka metrów dalej Charms, natomiast skupiony Zayn odbijał piłkę szykując się do gry.

- Walka o serwy! – krzyknął rzucając ją mocno o podłogę, by ta z łatwością mogła się podrzucić i znaleźć na drugiej stronie boiska. Po chwili jednak została odbita przez Louisa, by wylądować ponownie na przeciwnej połowie.

- Stary, mieliśmy grać na trzy! – krzyknął loczek nie odrywając wzroku od piłki

- Sory, ale w stresie nie myślę czy odbijać na trzy, tylko o tym, żeby odbić tą cholerną piłkę – odpysknął się chłopak, na co Harry nie zwracając na to zbytnio uwagi, machnął jedynie ręką, by czasem się tylko nie pokłócić z przyjacielem. Po chwili piłka wylądowała w rękach Stelli, która odbiła ją do Mii

- Wystaw mi! – krzyknęła Tanner do brunetki, na co ta posłusznie wykonała dany ruch, by blondynka z łatwością mogła idealnie ściąć gumową kulę, zdobywając tym samym pierwszeństwo serwu dla swojej drużyny. Z satysfakcją przybiła piątkę stojącej obok przyjaciółce i popatrzyła na swojego chłopaka wystawiając mu język.

- Zuch dziewczynka! – odezwał się rozbawiony reakcją dziewczyny.

            Gra trwała dalej. Jak na razie wygrywała drużyna Zayn’a z wynikiem 10:7. Stella stała w tym czasie na pozycji ataku w lewym skrzydle. Gdy piłka fruwała nad ich głowami, jej sylwetka na parę sekund obróciła się do tyłu, reagując na głos Jones, wołającej jej imię. W tym samym czasie poczuła silny ból w tyle głowy, na co odruchowo ją spuściła zaciskając przy tym oczy.

- Nic Ci nie jest?- zapytał Niall podchodząc szybko do blondynki. Dziewczyna złapała się za tył próbując dojść do siebie, lecz po chwili było już na szczęście lepiej

- Tak, tak jest okej – odpowiedziała otrząsając się z chwilowego transu odwracając się tym razem przodem do siatki

- Perrie, może na drugi raz uważałabyś bardziej?- zapytała Margaret trzymając dłonie na biodrach

- Przepraszam, ale to chyba nie była moja wina – odpowiedziała dziewczyna marszcząc przy tym czoło

- Ma rację, to ja się zagadałam. Grajmy dalej – odezwała się szybko Stella kontynuując zawody. Zayn w tym momencie popatrzył zmartwiony na Tanner, chcąc upewnić się czy z dziewczyną na pewno wszystko w porządku, na co ta tylko spojrzała na niego i pokiwała z lekkim uśmiechem głową. Naprawdę się o nią troszczył. Był w stanie zrobić wszystko, żeby nie zdarzyła jej się najmniejsza krzywda, ale oczywiście jego wspaniała i pomysłowa dziewczyna przeszkadzała mu w tych planach jak tylko się dało. Harry patrząc na Edwards z pogardą miał ochotę walnąć ją w ten tleniony łeb. Co prawda była to tylko aluzja, bo nigdy nie uderzyłby kobiety, ale dziewczyna wpływała na niego w tak negatywny sposób, że czasami już nie mógł wytrzymać. Najbardziej denerwowało go jej niemiłosiernie głupie gadanie oraz dogryzanie jego dziewczynie, która zupełnie nic złego jej nie zrobiła. Perrie, która stała już teraz z wielką satysfakcją, uśmiechała się sama do siebie pod nosem, nie zwracając większej uwagi na denne opinie przyjaciół. Chwila, jakich przyjaciół? Byli dla niej jedynie nędznymi osobnikami, z którymi niestety musiała spędzać swój jakże cenny czas. Chętnie znalazłaby się teraz na przykład w gorącej Hiszpanii leżąc na plaży i popijając drinki z parasolką, niż grać w bezsensowną siatkówkę na jakimś cholernym zadupiu. Wymyśliwszy dalszy plan swoich działań, zagryzła ponętnie wargę. Sama by sobie pogratulowała, jeśli tylko miała by taką możliwość, lecz stwierdziła, że o dziwo nie będzie odprawiać żadnych cyrków.

Gra toczyła się przez kolejny dwadzieścia minut, na szczęście bez jakichkolwiek zakłóceń.  Jedyną zmianą był wynik drużyny Eleanor, która zdobywała kolejne punkty sprawiając tym samym, że byli w końcu na prowadzeniu.

Piłka była w tym momencie w rękach drużyny Calder. Louis odebrał kulę i odbił ją do Margaret

- Moja! – krzyknęła Perrie, która w tym momencie znajdowała się na miejscu przy siatce. Blondynka odbijając do dziewczyny, zupełnie nie była świadoma, że kolejne poczynania przyniosą tak wiele szkód. Niebieskooka, która czekała na ten moment przez ostatnie minuty, dostała w końcu upragnioną piłkę i uznała, że będzie to najlepszy moment by w końcu trochę namieszać.

Music on

Gotowa do mocnego uderzenia, przerzuciła z dużą siłą piłkę, lecz zamiast trafiając nią w podłogę, trafiła ponownie w jak zwykle nie winną niczemu twarz Stelli. Niestety tym razem, obrażenia były o wiele poważniejsze niż za pierwszym razem, bowiem dziewczyna z bólu złapała się szybko za miejsce łączące lewą część warg z policzkiem. Opadła bezsilnie na kolana, marszcząc przy tym z bólu czoło. Obok blondynki natychmiastowo znaleźli się wszyscy zebrani. Harry podnosząc dziewczynę i usadawiając ją na boiskowej ławce, spojrzał przenikliwie na bolesne miejsce blondynki i śmiało mógł stwierdzić, że doznał przerażenia, bowiem lewa część twarzy dziewczyny stawała się sina, natomiast z napuchniętych warg zaczęła lecieć krew.

- Cholera jasna co to miało być!? – krzyknął Harry podchodząc wściekły do jak zwykle przestraszonej i z pozoru niczemu niewinnej Edwards

- Ja… nie chciałam! To przecież gra, skąd miałam wiedzieć, że tak ją uderzę? – zapytała marszcząc brwi

- Kurwa mać, dziewczyno! Naucz się do cholery zasad. Ścina się w ziemię, a nie w ludzi! Ja pierdole – oznajmij loczek wciąż patrząc z wściekłością na dziewczynę

- Styles opanuj się! Przecież nie zrobiła tego specjalnie!- krzyknął w tym momencie Zayn podchodząc do skłóconej dwójki. Rzeczywiście szkoda było mu Stelli i niemal był pewny, że blondynka to zaplanowała, ale i tak ją bronił. Gdzie tu w tym wszystkim sens?

- Tak! Jak zwykle. Ona nigdy nic nie robi specjalnie! Szkoda, że jej kolejny zamach był znowu na mnie! – zaczęła Tanner stając w tej chwili z drewnianej ławki – Nie chodzi mi o całą grę, bo to głupota, ale o to, że to nie pierwszy raz kiedy ona się tak zachowuje!

- Dziewczyno opanuj się, chyba Cię przeprosiłam za tamto, o co Ci jeszcze chodzi? – zapytała Edwards stając twarzą w twarz z brązowooką

- O to mi chodzi, że nic z tego co wtedy powiedziałaś nie było prawdą! Ciekawi mnie tylko, kto wrzucił do sieci zdjęcie z plaży, na którym przytulam Zayn’a , choć wszyscy wiedzą, że jedynie po przyjacielsku! Może odpowiesz mi na to pytanie?

- Nie wiem zupełnie o czym mówisz! Na pewno nie miałabym co robić, tylko zwiększyć zamieszanie wokół mojego chłopaka! – odburknęła tleniona patrząc w tym momencie na zdezorientowanego mulata

- O czym wy mówicie? – zapytał po chwili Malik

- Chcesz powiedzieć, że nic nie wiesz o zdjęciu, które jest teraz wszędzie i które sprawia, że jestem oczerniana przez każdą z waszych fanek i te cholerne brukowce? – chłopak na słowa dziewczyny nie odpowiedział zupełnie nic, bowiem rzeczywiście nie miał o tym zielonego pojęcia. Ostatnio w ogóle nie wchodził na internet i nie był świadomy tego, co się wokół niego dzieje.  – W takim razie zapytaj swoją dziewczynę. Na pewno Ci opowie – prychnęła pod nosem mijając w tym czasie Edwards. Po chwili po jej twarzy można było dostrzec pojedyncze łzy.

- I nie udawaj głupiej – przystanęła nagle odwracając się znowu do dziewczyny, lecz w tej chwili będąc już w większej odległości od niej – Wiem o tym, że mnie nienawidzisz, a to była najlepsza okazja do tego, aby pokazać światu jaka to jestem zła, bym mogła Ci zejść z drogi, ale nic z tego! Nie opuszczę osób, które kocham, przez wymysły jakiejś egoistycznej gwiazdeczki! – dokończyła i odwracając się ponownie w kierunku domu, opuściła wszystkich zebranych zostawiając ich w niezręcznej ciszy. Harry nie czekając dłużej pobiegł tuż za swoją dziewczyną, a reszta patrząc na Perrie ze złością i pogardą również zaczęła się pojedynczo rozchodzić. Blondynka została jedynie z zaskoczonym całą sytuacją Malikiem. Widać było, że chłopak był zmęczony wszystkimi okolicznościami, które miały miejsce przez ostatnie dni.

- Zayn, nie możesz jej wierzyć! To nie ja wrzuciłam to zdjęcie do sieci! Przecież wiesz, że Cię kocham i nigdy nie zaszkodziłabym Ci świadomie!- powiedziała zrozpaczona dziewczyna łapiąc go przy tym za ręce i patrząc w idealną twarz, która w tym momencie nie wyrażała żadnych uczyć.

- Czasami już nie wiem w co mam wierzyć. Co raz częściej dajesz po sobie poznać, że wdrażasz nas wszystkich w swoje bezsensowne gierki, które mają na celu pogrążenie Stelli – odpowiedział oswobadzając się z jej uścisku.

- Co? Oczywiście, ty też jej broń i odwróć się ode mnie jak pozostali. Nie widzisz tego, że ta cholerna zdzira chce was wszystkich sobie podporządkować? Gra poszkodowaną, a tak naprawdę cieszy się w duchu, że wszyscy są przeciwko mnie! – krzyknęła zdesperowana parząc w jego hipnotyzujące oczy

- Co ty mówisz?

- To co słyszysz! Ona ma wszystko! Przyszła i ot tak oplotła sobie każdego wokół palca. Myślisz, że nie widzę jak na nią patrzysz? Zrozum w końcu, że ona już ma chłopaka, a ty nie musisz być jej pieprzonym przyjacielem na zawołanie! Ona was wszystkich skłóci! Wspomnisz moje słowa – rzekła i ominęła chłopaka potrącając go lekko ramieniem. Nieświadomy niczego brunet westchnął ciężko i skrył swoją twarz w dłoniach. Czasami już nie wiedział w co wierzyć. Może Perrie rzeczywiście ma rację? Może powinien całkowicie zmienić swój stosunek do Tanner? Dla dobra zespołu, Harry’ego i przede wszystkim dla swojego. Z łatwością mógł stwierdzić, że jego życie nie było nigdy tak bardzo zagmatwane jak w tej chwili. Tylko co z tym dalej zrobić?

*

Blondynka zajmowała właśnie miejsce na kuchennym blacie i opatrywana przez swojego chłopaka, co chwilę pojękiwała, bowiem nie było to jednak najprzyjemniejsze uczucie.

- Przepraszam skarbie, ale muszę to jakoś zrobić – oznajmił loczek podając jej lód, by mogła go podłożyć do sinego policzka, a sam przyłożył gazę do napuchniętej wargi.

- Nie przejmuj się. Bożę, jestem taka wściekła – westchnęła

- Jesteś pewna, że to ona wrzuciła to zdjęcie? – zapytał oszołomiony całą sytuacją

- A kto inny? Sam widziałeś jak traktowała mnie od samego początku, kiedy tylko się pojawiłam. Na dodatek tylko ona nagle zniknęła, kiedy przebywaliśmy w tym momencie na plaży. Nie lubię mówić czegoś, kiedy nie mam stuprocentowej pewności, ale Harry – zmarszczyła brwi – to musiała być ona – dokończyła przymykając na chwile oczy

- Zawsze wiedziałem, że jest z nią coś nie tak. Nigdy jej nie lubiłem i zapewne nie polubię. Najchętniej wysłałabym ją na inną planetę, by więcej na nią nie patrzeć – zachichotał

- Dziękuje Ci – odezwała się nagle patrząc w zielone tęczówki, które były skupione na oczyszczaniu jej ust

- Za co?

- Za to, że jesteś taki opiekuńczy… Za to, że zawsze się za mną wstawisz – zeszła z blatu stając naprzeciwko niego – Za to, że jestem dla Ciebie ważna – wtuliła się w jego szyję – Za to, że mnie kochasz – odsunęła się i jej wzrok znów wylądował na jego twarzy

- Robię to wszystko, bo na to zasługujesz. Nigdy nie przestanę Cię kochać – odpowiedział całując lekko jej obolałe wargi – Dalej boli? – zapytał patrząc na dziewczynę ze współczuciem

- Już nie – uśmiechnęła się i ponownie wtuliła w jego tors. Odczuwała wtedy ciepło, jakiego nigdy

wcześniej nie zaznała. Był jej podporą i nadzieją na lepsze jutro. Kochała go, naprawdę go kochała.

***

Cześć skarby! Jestem pod wrażeniem jak szybko osiągnęłam warunkowaną liczbę komentarzy pod ostatnim postem! Jak chcecie to potraficie! Byłabym wdzięczna jakbyście zaskakiwali mnie tak częściej. Zrobiłam dla was zwiastun bloga! Jestem podekscytowana, bo ciekawi mnie jak zareagujecie. Zdradza on wiele sytuacji, które będą miały miejsce w opowiadaniu, ale pamiętajcie, że nic nie jest pewne! Będę wdzięczna, jeśli zajrzycie i wyrazicie opinie pod tym rozdziałem!  A co do głównej bohaterki, to mam nadzieję, że przypadła wam do gustu tak samo jak nowy szablon.

Postaram się szybko pisać kolejny!

CZYTASZ=KOMENTUJESZ

PAMIĘTAJ!

Buziaki! :*