4.Take my hand it's alright, cause tonight we can fly.

Music on

Siedział w studio, można powiedzieć, że lekko znudzony, obserwując swoją dziewczynę i jej zespół, nagrywające poszczególne piosenki na ich nową płytę, która już za dwa miesiące miała wyjść na światło dziennie. Dziewczyny były niezwykle dumne i podekscytowane , bo w końcu nie na co dzień ktoś tak po prostu wydaję płytę. Oczywiście wygrana w x-factorze niesamowicie pomogła im w tym planie, w sumie zawdzięczały programowi naprawdę wszystko, gdyby nie on, nikt by o nich nie słyszał. No i absolutną prawdą było to, że sam związek Perrie z Malikiem dawał im naprawdę duży rozgłos, same dziewczyny z zespołu blondynki już czasami nie wiedziały czy Edwards jest z nim dlatego, żeby zdobyć większą sławę, czy po prostu rzeczywiście dlatego, że go kocha. Przecież byli już raz ze sobą, było im dobrze, ale ona zakończyła ten związek mówiąc mu wtedy ‘Chcę się skupić na sobie i rozwoju swojego talentu’. Zaś kiedy chłopak poszedł do x-factora i zrobił wraz ze swoim zespołem ogromną furorę i stał się tym samym idolem milionów nastolatek, dziewczyna postanowiła wziąć sprawy w swoje ręce i odbudować relacje. Jak widać poszło po jej myśli, po zdaniem wielu ludzi i mediów tworzyli wspaniałą parę. Większość jego fanek, obdarzało ją również ogromnym szacunkiem więc czego jej jeszcze było potrzeba? Może jedynie akceptacji ze strony kolegów z zespołu mulata, którzy wyraźnie nie czuli do niej zbytniej sympatii, ale szczerzę miała to gdzieś, ważne że Zayn jej wybaczył i po prostu ją kochał. Przynajmniej tak jej się wydawało. Bawił się klawiszami swojego nowego telefonu gdy usłyszał głos blondynki.

- Skarbie i jak Ci się podobało ?

- Co? A tak, było świetnie, naprawdę – powiedział uśmiechając się lekko, w jego oczach można było dostrzec widoczne zmęczenie

- Powinnam przejąć zwrotkę Jade, wypadłoby o wiele lepiej, ale oczywiście nikt mnie nie słucha – powiedziała po cichu, aby dziewczyny nie mogły jej usłyszeć, w sumie brunet też z ledwością ją słyszał, wypowiadała te słowa niemalże do siebie – Chodźmy coś zjeść, jestem cholernie głodna – powiedziała obracając oczami, po chwili wzięła kurtkę i żegnając się z dziewczynami wyszła wraz z chłopakiem bo po chwili znaleźć się na parkingu.

- Gdzie chcesz iść ? – zapytał chłopak wsiadając do swojego srebrnego chevroleta. Kochał to auto, czarne skóry dodawały mu jeszcze większego uroku. Był to zdecydowanie samochód jego marzeń, pierwszy, zakupiony za własne pieniądze, z czego był niezmiernie dumny.

- Na pewno nie tam gdzie ostatnio, po pierwsze jedzenie średnie, a po drugie obsługa nie ta – odpowiedziała z drwiną w głosie, tą niechęć dało się poczuć ta kilometr

- Po pierwsze, nie jadłaś tam tylko wypiłaś chyba z pięć kieliszków Martini, a jeśli chodzi o obsługę to wręcz przeciwnie, powiedziałbym nawet, że niezwykle cierpliwa i opanowała, ale jak mogłaś to zauważyć skoro po alkoholu często nie widzisz nic poza czubkiem swojego nosa ! – odezwał się wściekły, zmieniając bieg na wyższy. Sam się sobie dziwił, że wygarnął Perrie to, co gryzło go przez ostatnie dni, ale miał absolutną rację, chłopaki byliby z niego dumni.

- Chcesz się pokłócić o jakąś głupią restaurację i jakąś pustą kelnereczkę ? – zapytała z kpiną poprawiając przy tym kosmyk swoich platynowych włosów

- Nie oceniaj ludzi, skoro nawet nic o nich nie wiesz ! – prawie wręcz krzyknął. Teraz naprawdę był zdenerwowany, w sumie nawet nie wiedział dlaczego dziewczyna aż do tego stopnia sprawiła, że ciśnienie mu się podniosło. Czyżby było to spowodowane obrazom blondynki, której tak trzeźwo patrząc sam nawet nie znał? Jedynie wiedział jak ma na imię. Przypominając sobie chwilę, w której je wypowiadała, uśmiech sam pojawiał się na Jego twarzy. To już zaczynało go męczyć, tyle pytań, a tak mało odpowiedzi.

- Jeśli Ci się spodobała to po prostu powiedź ! Przecież możesz spotykać się ze zwykłymi ludźmi jeśli masz dość obracania się wokół znanych osobistości !- rzekła z ogromną pewnością siebie w głosie, uważała się za gwiazdę wysokiego formatu, czasami sam niedowidział w słowa blondynki

- Dobra skończmy to bo nie chcę mi się z Tobą gadać takim tonem – powiedział opierając łokieć o otwartą szybę samochodu. Resztę drogę spędzili w ciszy.

*

Ścierała właśnie granitowy blat, po raz kolejny patrząc na duży zegar widniały na pobliskiej ścianie. Dzisiejszego dnia pracowała od godziny 13, siedziała dopiero dwie godziny, a czas dłużył jej się niemiłosiernie. Może dlatego, że dzisiejszego dnia wyjątkowo był mały ruch i nie latała jak głupia od stolika do stolika, przez co czas nie umykał niewiarygodnie szybko jak to ma w zwyczaju. Nagle do jej uszu dobiegł dźwięk dzwoneczka, który oznaczał, że w pubie zawitał kolejny gość. Blondynka podniosła wzrok i ujrzała zielonookiego loczka, ubranego w granatowy t-shirt, rurki w tym samym kolorze oraz ciemny płaszcz, a do tego dwa naszyjniki, które dodawały mu uroku. – Cholera jaki on przystojny – pomyślała dziewczyna. No tak, chłopak wygląd naprawdę zniewalająco, jeszcze te dołeczki, które można było dostrzec, gdy tylko przekroczył próg restauracji, bowiem od razu uśmiechnął się na widok Tanner.

- Wcale nie śledziłem godzin Twojej pracy, żeby specjalnie trafić akurat na Ciebie – powiedział z szerokim uśmiechem na twarzy podchodząc do lady przy której stała blondynka, nie było to zbytnio przekonujące, ale niech mu będzie

- Uznajmy to za przypadek – rzekła spoglądając na Niego swoimi oczami o kolorze głębokiego, czekoladowego brązu, którym chłopak tak bardzo nie mógł się oprzeć – Coś podać ? – zapytała po chwili

- A tak, poproszę – powiedział przeciągając ostatnią literę słowa – Cappuccino – odpowiedział po chwili

- Już się robi – odezwała się, po czym podchodząc do wielkiego ekspresu do kawy, usłyszała za sobą ponownie głos chłopaka

- Tak w ogóle nie przedstawiłem się – blondynka nie chcąc zachować się niegrzecznie odwróciła się w jego stronę – Jestem Harry – wypowiedział swoje imię z niezwykłą satysfakcją w głosie co ogromnie rozśmieszyło brązowooką, ten chłopak miał w sobie coś, co ogromnie przyciąga.

- A ja Stella – wypowiadając swoje imię podała mu swoją delikatną dłoń, brunet uściskując ją poczuł wibrację w całym ciele i przyjemny dreszcz, który doskwierał mu w naprawdę rzadkich sytuacjach. To chyba dobrze? Dziewczyna po chwili podała mu zamówienie, zdążyli porozmawiać niestety tylko kilka minut, bowiem nadchodziły godziny, kiedy zaczynał robić się większy ruch, dlatego blondynka musiała być na każde zawołanie. Po trzydziestu minutach, gdy podeszła po raz kolejny do lady, chłopak wstał odkładając pusta już filiżankę po kawie, patrząc przy tym uważnie na Stelle

- Powiedz mi, o której .. – nie zdążył dokończyć bo dziewczyna w pośpiechu szybko odpowiedziała mu na pytanie, które było oczywiste – O osiemnastej – brunet chichocząc pod nosem na szybką reakcję Tanner zadał jej kolejne pytanie

- W takim razie dasz się później wyciągnąć na spacer, ciepłe kakao czy na cokolwiek masz ochotę? Jestem otwarty na propozycję ! – powiedział krzyżując przy tym ręce. Jasnowłosa pokazując rząd białych zębów spojrzała na niego z ciekawością, lecz nie trzymając go długo w niepewności szybko odpowiedziała – Pewnie, będzie miło .-

- Świetnie, w takim razie będę o osiemnastej, do zobaczenia – odezwał się po chwili, po czym wyszedł z restauracji zostawiając uśmiechniętą blondynkę. Kompletnie nie mógł uwierzyć, że dziewczyna się zgodziła. Cieszył się jak małe dziecko, które dostało upragnioną zabawkę. Nie miał pojęcia dlaczego wpływała na niego w tak specyficzny sposób. Był flirciarzem i kobieciarzem, to pewne, ale zazwyczaj podchodził do wszystkiego z dystansem, będąc już na wstępie pewien, że dana dziewczyna będzie jego i zgodzi się na wszystko o co ją poprosi. A w tym przypadku było inaczej. Stella była niezwykle tajemnicza, słodka a także w pewnym sensie niedostępna, wiedział, że poznał jedynie może jedną dwudziestą jej prawdziwego oblicza, które kryła i do którego pozwala stopniowo  dopuszczać. W drodze do domu napotkał jeszcze kilka fanek, z którymi pozował z wielką radością i chęcią, bo przecież nic nie było w stanie mu zniszczyć tego dnia. Gdy dotarł do domu w drzwiach przywitał go Niall, trzymający w jednej ręce słoik nutelli, a w drugiej kabanosa

- Zapytałbym czy maczasz tego kabanosa w nutelli, a potem zjadasz, ale nie chcę znać odpowiedzi, żeby nie wylądować przy klozecie – roześmiał się loczek ściągając przy tym buty i kierując się do kuchni, gdzie siedział Louis wraz z Eleanor.

- Kabanosy z nutellą są świetne, powinieneś kiedyś spróbować – odezwał się blondyn zajadając się smakołykami. Chłopak miał naprawdę odmienny gust smakowy, niektórych naprawdę dziwiło, że niebieskooki do tego czasu nie wylądował w szpitalu przez swoje magiczne wytwory, które innych przyprawiały o odruchy wymiotne. No, ale cóż. Cały Horan.

- Hej Elanor – powiedział brunet podchodząc do dziewczyny całując ją przy tym w policzek – Co tam Lou – odezwał się do przyjaciela uśmiechając się przy tym od ucha do ucha. Tomlinson oczywiście znał przyjaciela na wylot, dlatego od razu wiedział, że coś jest nie tak

- A coś ty taki zadowolony, czyżby jakaś nowa zdobycz? Znam ten uśmiech – klepnął go po plecach po czym podszedł do lodówki, aby wyciągnąć z niej karton soku pomarańczowego

- Nic nie mówię, bo nie chcę zapeszać, poza tym na razie to nic takiego, szykuje się zwykły spacer dwojga znajomych – powiedział kierując się w stronę schodów, które kierowały do jego pokoju

- W takim razie powodzenia – krzyknęła za nim Calder

- Nie dziękuje – zdążył odpowiedzieć, a już po chwili znalazł się w swoim przestrzennym pokoju. Rozmyślając nad tym, jak potoczy się dzisiejszy wieczór, położył się na wygodnym, dwuosobowym łóżku, bowiem zostały mu jeszcze dwie godziny do upragnionego spotkania. 

*

Music on

Zakładając na siebie kremowy płaszczyk i zarzucając na szyję liliowy szalik, wzięła pośpiesznie jeszcze niedużą torebkę, w której miała niezbędne rzeczy i wyszła z restauracji. Pogoda była przyjemna, jak na dzisiejszy wieczór, ale początkowo wiosenna temperatura dawała się we znaki, dlatego niezbędne były w miarę ciepłe ubrania. Blondynka od razu zauważyła zielonookiego chłopaka, podążającego w jej kierunku, uśmiechnęła się na samą myśl, bowiem miała przeczucie, że wieczór ten będzie zaliczał się do jak najbardziej udanych.

- Gotowa ? – zapytał uśmiechając się przyjaźnie

- Zależy tylko dokąd zmierzamy – powiedziała tajemniczo wpatrując się w jego tęczówki, którym mogłaby się przyglądać już zawsze

- Gdzie tylko masz ochotę – odpowiedział chwytając jej rękę, bawiąc się przy tym jej długimi, szczupłymi palcami, na których widniały dwa złote pierścionki. Pudrowo różowy kolor jej zadbanych paznokci wprawiał go w stan ukojenia, była taka idealna. Nie spodziewała się takiego ruchu, jego dotyk sprawiał, że czuła się naprawdę wyjątkowo. Spuściła wzrok by po chwili przygryźć dolną wargę. Zaśmiała się lekko, po czym nie pozostawiając chłopaka dłużej w niepewności odezwała się – Więc chodźmy.-

Rozmawiali, śmiali się i żartowali jakby znali się już przez dłuży czas, w swoim towarzystwie czuli się nadzwyczaj swobodnie, a Harry, który na początku lekko krępował się przy dziewczynie, teraz był mocno wyluzowany i pokazywał swoje zabawne oblicze, natomiast Tanner, jeszcze pare godzin temu lekko nieśmiała i skryta, teraz obdarzała chłopaka wieloma historyjkami ze swojego życia i zalotnymi, kokietującymi spojrzeniami, które miały w sobie niezliczoną ilość magii i wdzięku. Brunet nie mógł uwierzyć, że tak wyjątkowa dziewczyna, jaką była Stella, była teraz akurat z nim. Tylko z nim, miał ją wyłącznie dla siebie. Jeszcze parę dni temu powiedziałby, że to śmieszne, ale ta dziewczyna powoli, stopniowo, całkowicie wywracała jego życie i podejście do niego o sto osiemdziesiąt stopni. Jej oczy, jej uśmiech, jej mowa ciała. Wszystko było tak jak być powinno. Czy istnieje mężczyzna, który mógłby się w niej nie zakochać?

- Jesteś naprawdę zabawny, lubię to w Tobie – powiedziała chichocząc z jego ostatniej opowieści o tym, gdy on i chłopaki z zespołu robili sobie zawody w jedzeniu ciastek, nakładali je na czoło, po czym musieli wykonywać poszczególne ruchy twarzy, żeby ciastko wpadło im do ust co loczkowi akurat szło dość opornie

- Tylko to ? – zapytał mijając ją by po chwili obrócić się do niej przodem i iść tyłem do drogi

- Może nie – powiedziała tajemniczo – a może tak – dodała po chwili klepiąc go w klatkę piersiową – Nie znam Cię jeszcze na tyle by stwierdzić ile rzeczy w Tobie lubię

- W sumie ja Ciebie też nie, ale mogę stwierdzić, że chyba nie ma rzeczy, której w Tobie nie lubię – odezwał się by po chwili idąc z nią już ramię w ramię

- No już nie podlizuj się tak – zaśmiała się, a po chwili jej wzrok podążył na gwieździste, granatowe niebo, które dzisiejszego wieczora było wyjątkowo piękne. Zapadła cisza, która wbrew pozorom nie była niezręczna. Harry podążył wzrokiem za dziewczyną i sam wciągnął się w trans patrzenia w otchłań koloru ciemnego atramentu.

- O czym myślisz? – zapytał gdy doszli do środka Tower Bridge. Widok był wręcz zjawiskowy, multum ludzi oddałoby wiele, żeby ujrzeć ten wspaniały krajobraz pod gołym niebem.

- O rodzicach. Jestem ciekawa jak sobie radzą kiedy mnie z nimi nie ma – westchnęła kierując swój wzrok na Tamizę

- Oni zapewne zastanawiają się jak ty sobie radzisz bez nich, w końcu jesteś ich córką. Sama, w Londynie

- Przyjechałam tu z zamiarem poznania wrażeń, zawarcia nowych znajomości, a przede wszystkim usamodzielnienia się – odezwała się patrząc tym razem na Niego, bowiem wiedziała, że od pewnego czasu ją obserwuje

- Niewątpliwe czują strach, bo wiele rzeczy dzieje się na świecie, ale jestem pewien, że są z Ciebie bardzo dumni – powiedział z chrypką w głosie, która tak bardzo dodawała mu męskości. Dziewczyna uśmiechnęła się do Niego i podziękowała. Po chwili szeptem wypowiedziała tylko krótkie – Wracajmy. – chłopak nie sprzeciwiając się, podążył za dziewczyną w celu odprowadzeniu jej bezpiecznie do domu.

*

- To był naprawdę miły wieczór – odezwała się stojąc wraz z brunetem tuż pod jej parterowym domkiem

- To ja Tobie dziękuje, że sprawiłaś, że będę miał dobry humor przez– powiedział zastanawiając się – nieskończoność i jeden dzień dłużej

- Gdybym wiedziała, pojawiłabym się na froncie dużo wcześniej – odpowiedziała mrużąc przy tym śmiesznie brwi, co niezmiernie rozbawiło chłopaka, uważał to za kolejną niezastąpioną u niej cechę.

- W razie czego masz mój numer, jeśli będziesz czegoś potrzebowała dzwoń. Poza tym mam nadzieję, że to nie ostatnie spotkanie.

- Z pewnością nie – odpowiedziała przygryzając kolejny raz wargę

- Dobranoc – powiedział całując ją w policzek. Oczywiście od samego początku miał ochotę na coś więcej, ale powiedział sobie, że nie ma mowy, że nie zepsuję swojej szansy. Odkąd pamiętał, całował się na pierwszej randce, ale tym razem nie odważył się na ten ruch, poza tym wiedział, że dziewczyna by tego nie zrobiła, co odróżniało ją od tych ‘pozostałych’. Chciał czuć ten niedosyt, który wprawiał go w stan euforii.

- Dobranoc – odpowiedziała odrywając się po chwili od chłopaka by kolejny raz dzisiejszego dnia obdarzyć go uśmiechem. Skierowała się w stronę mieszkania i nawet się nie obejrzała, a była już w krainie Morfeusza.  

_________________________________________________

Mamy kolejny rozdział. Jak widzicie tutaj więcej Harre'go. Będzie się to zmieniać, zresztą sami zobaczycie. Rozdział wyszedł mi dość długi nawet nie przypuszczała, może nie jest do końca taki jakim bym chciała, ale musiałam już coś wstawić, bo nie lubię trzymac długo ludzi w niepewności,bardzo proszę o opinie. 

+ Dzisiaj występ chłopaków  MADISON SQUARE GARDEN! Jestem strasznie podekscytowana, a wy ? 

buziaczki : -*